سبک های دلبستگی و صمیمیت زناشویی : نقش میانجی خودمهارگری اسلامی

هدف پژوهش حاضر بررسی نقش میانجی خودمهارگری اسلامی در رابطه بین سبک های دلبستگی و صمیمیت زناشویی در دانشجویان و طلبه های شهر قم است. طرح پژوهش، توصیفی و از نوع همبستگی و تحلیل مسیر است. بدین منظور 306 نفر از جامعه آماری دانشجویان و طلبه های متاهل شهر قم به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شدند و به پرسش نامه های خودمهارگری اسلامی رفیعی هنر، سبک های دلبستگی کولینز و رید و صمیمیت زناشویی اولیا پاسخ دادند. محاسبات آماری لازم به منظور تجزیه وتحلیل داده ها در دو سطح «توصیفی» و «استنباطی» انجام شد. برای سنجش رابطه دوگانه متغیرها از روش آماری همبستگی پیرسون و برای آزمون نقش واسطه ای متغیر خودمهارگری اسلامی، از چارچوب نظری بارون و کنی و روش تحلیل مسیر در نرم افزار LISREL استفاده شد. نتایج نشان داد میان خودمهارگری اسلامی و سبک دلبستگی ایمن با صمیمیت زناشویی، رابطه مثبت و معناداری وجود دارد و رابطه سبک های دلبستگی اضطرابی و اجتنابی با صمیمیت زناشویی، منفی و معنادار است. آزمون تحلیل مسیر نشان داد هریک از سبک های دلبستگی، هم به صورت مستقیم و هم غیرمستقیم و از طریق خودمهارگری اسلامی، صمیمیت زناشویی را تبیین می کند. این یافته ها به خوبی نقش واسطه ای خودمهارگری اسلامی را در رابطه میان سبک های دلبستگی و صمیمیت زناشویی نشان می دهد و می تواند اطلاعات مناسبی را به مشاوران و روان شناسان خانواده ارایه کند.