تاثیر برنامه درمانی مبتنی بر تعامل والد کودک (PCIT) بر رابطه خانواده با کودکان دارای اختلال طیف اتیسم

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر برنامه درمانی مبتنی بر تعامل والد کودک (PCIT) بر رابطه خانواده با کودکان دارای اختلال طیف اتیسم بود. روش پژوهش برحسب هدف کاربردی و از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه لیست انتظار بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه ی کودکان با تشخیص اختلال طیف اتیسم سنین 3 تا 7 سال بود. نمونه بر روی 27 کودک (5 دختر و 22 پسر) با اختلال طیف اتیسم (3 تا 7 سال) در مرکز پدیده در محله شهران تهران (انتخاب شده از بین مراکز توان بخشی کودکان با اختلال طیف اتیسم) و در سال 1397 انجام شد. آزمودنی ها از طریق نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه 15 و 12 نفری مداخله ای و لیست انتظار قرار گرفتند. ابزار گردآوری داده ها مقیاس اندازه گیری اتیسم گیلیام، ویرایش دوم (GARS-2) و پرسشنامه رابطه والد-کودک پیانتا(CPRS) بودند؛ همچنین داده ها به روش اندازه گیری های مکرر مورد تحلیل قرار گرفت. گروه مداخله به مدت 13 جلسه 60 دقیقه ای به صورت گروهی، هفته ای دو بار تحت برنامه درمانی تعامل والد کودک (PCIT)  قرار گرفت و پرسشنامه رابطه والد-کودک پیانتا را تکمیل کردند. یافته های به دست آمده از آزمون اندازه گیری مکرر، نشان داد PCIT به کاهش تعارض و وابستگی و افزایش نزدیکی انجامید؛ بنابراین، می توان گفت که برنامه درمانی مبتنی بر تعامل والد کودک (PCIT)، باعث افزایش تعامل مثبت والدین و فرزندان طیف اتیسم می شود و می توان از این روش برای افزایش کارآمدی و افزایش تعاملات خانوادگی استفاده کرد.