شناسایی کانون های برداشت گرد و غبار در حوزه ی سیستان و تعیین خصوصیات آن ها

حوزه آبخیز سیستان به علت خشک شدن دریاچه هامون و خشکسالی های متوالی در چند سال اخیر سبب وقوع طوفان های شدید گرد و غبار در منطقه شده است. این تحقیق با هدف شناسایی و تعیین خصوصیات مناطق برداشت گرد و غبار (کاربری اراضی، لیتولوژی، شیب و ژیومرفولوژی) در حوزه آبخیز سیستان می باشد. برای شناسایی کانون های برداشت گرد و غبار از تصاویر ماهواره ای MODIS روزهای گرد و غباری برای بازه زمانی 2015 تا 2019 با استفاده از شاخص های بارزسازی گرد و غبار شامل BTD3132، BTD2931، NDDI و D استفاده گردید. نتایج شناسایی کانون های برداشت گرد و غبار حکایت از آن دارد که در مجموع 211 کانون برداشت گرد و غبار در کل منطقه شناسایی شد. از این تعداد کانون برداشت گرد و غبار شناسایی شده 61 کانون در ایران و 150 کانون در افغانستان قرار دارد. نتایج پراکنش کانون های برداشت گرد و غبار در کاربری های مختلف بیان کننده آن است که در اراضی کشاورزی دیم با تعداد 172 کانون و سطوح خشک شده دریاچه و اراضی کشاورزی آبی با هریک 16 و 12 کانون، بعد از اراضی کشاورزی دیم بیشترین کانون برداشت گرد و غبار را دارند. از همپوشانی نقشه لیتولوژی و کانون های گرد و غبار این نتایج حاصل شد که بیشترین کانون برداشت گرد و غبار به ترتیب با 111 و 98 کانون در سازندهای رسوبی پیوسته و ناپیوسته قرار دارد. نتایج پراکنش کانون های برداشت گرد و غبار در واحدهای ژیومرفولوژی بیان کننده آن است که واحد دشت سر فرسایشی با درصد مساحت 69/35، 48 کانون برداشت گرد و غبار بیشترین کانون برداشت را در خود جای داده است. همچنین نتایج پراکنش کانون های برداشت گرد و غبار در شیب های مختلف نشان دهنده آن است که بیشترین و کمترین کانون برداشت گرد و غبار به ترتیب در شیب های 0 تا 2 و بیشتر از 32 درصد با تعداد 107 و 6 کانون قرار دارد.