تاثیر تمرین تداومی و تناوبی بر نکروپتوزیس و آپوپتوز پروتئین های شبکه اندوپلاسمیک قلب رت های ویستار دیابتی

دیابت شایع ترین بیماری اندوکرین است. آپوپتوز و نکروپتوزیس نقش عمده ای در فرآیند بیماری های قلبی ناشی از دیابت دارند، اما اثرات تمرین تداومی و تناوبی بر آپوپتوز و نکروپتوزی سلول های قلب افراد دیابتی مشخص نیست. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر شدت های مختلف تمرین هوازی بر آپوپتوز و نکروپتوزیس در بافت قلبی موش های دیابتی بود.

بدین منظور، 32 سر موش صحرایی نر بالغ سفید نژاد ویستار(سن2±12هفته، وزن 15±175گرم) به طور تصادفی به 4 گروه همگن 8 سری شامل: گروه کنترل سالم(C)، گروه کنترل دیابتی(D)، گروه دیابتی به‎ همراه تمرین تداومی با شدت متوسط روزانه 55 دقیقه 26 متر در دقیقه (D+MICT) و گروه دیابتی به همراه تمرین تناوبی (D+HIIT) با شدت 85 تا 90 درصد سرعت بیشینه 5 روز در هفته به مدت 8 هفته تقسیم شدند، البته قبل از شروع پروتکل تمرینی سرعت دویدن برای به دست آوردن حداکثر اکسیژن مصرفی محاسبه شد. برای بررسی تغییرات در بیان پروتئین های‎ مرتبط با مسیر مرگ آپوپتوتیک و نکروپتوتیک در میوکارد عضله قلبی دیابتی شده از روش مبتنی بر روش وسترن بلات استفاده شد. از تجزیه و تحلیل واریانس یک طرفه (One-Way ANOVA) برای بررسی تفاوت بین گروه ها استفاده شد و سطح معنی داری (P≤0.05) تعیین شد.

یافته های پژوهش: 

نتایج نشان داد القای دیابت نوع 2 سبب افزایش مرگ سلولی آپوپتوتیک و نکروپتوتیک می گردد (P=0.001). در حالی که، هر دو نوع تمرین هوازی تداومی و تناوبی شدید موجب تعدیل مرگ سلولی آپوپتوتیک می شود (P≤0.05). اما تاثیر تمرین تناوبی از تمرین تداومی بیشتر بود. با این حال فقط تمرین تناوبی بر مرگ نکروپتوزیس تاثیر کاهشی معنی داری داشت (P≤0.05).

بحث و نتیجه گیری: 

به نظر می رسد که، انجام تمرینات تداومی و تناوبی بر مرگ آپوپتوتیک تاثیر دارند. ولی تمرینات تناوبی شدید بر مرگ نکروپتوتیک موثر می باشد.