مروری بر برخی از خواص مکانیکی و دوام بتن های خودتراکم توانمند

یکی از مشکلات بتن ریزی که بر مقاومت، دوام و کیفیت ظاهری بتن سخت شده تاثیرگذار است، تراکم بتن می باشد. ارتعاش، عملی است که با صدای زیاد همراه است و نیاز به کارگران آموزش دیده دارد و عدم انجام صحیح آن باعث مشکلات بسیاری می گردد. برای غلبه بر این مشکل، اقدام به توسعه بتن خودتراکم گردید. این بتن با استفاده از ریزدانه بیش تر و لزجت خمیری فراوان، بدون نیاز به ارتعاش و جداشدگی اجزاء آن و آب انداختگی، تمام ابعاد قالب را پر کرده و جریان می یابد. از موضوعات مورد توجه طی سالیان دراز در فن آوری بتن، مقاومت و دوام بوده است. برای داشتن خودتراکمی و همین طور مقاومت و دوام بالا، بتن خودتراکم توانمند ایجاد گردیده است. رسیدن به خودتراکمی، نیازمند استفاده از مقادیر زیاد مواد پودری است که برخی از این مواد فعال قابلیت جایگزینی بخشی از سیمان را داشته و جایگزینی آن ها گامی در راستای توسعه پایدار نیز می باشد. هم چنین با استفاده از مواد پودری، چگالی تراکم مصالح بتن افزایش یافته و منجر به بهبود مقاومت و دوام آن می گردد. از طرف دیگر استفاده از مقادیر زیاد مواد پودری نیاز به آب اختلاط را افزایش داده و احتمال جمع شدگی خمیری را بالا می برد. لذا لازم است تمام موارد برای ارتقاء عملکرد بتن منظور شوند تا بتن توانمند طراحی و ساخته شود. بنابراین، در این پژوهش مروری بر مطالعات پیشین در زمینه ماهیت، خواص مکانیکی و دوام بتن خودتراکم توانمند صورت گرفته و حدود 90 مقاله پراستناد با تمرکز بر اهداف و نتایج به دست آمده، بررسی شده اند. نتایج پژوهش های قبلی نشان می دهند که با استفاده از بتن خود تراکم، می توان به بتنی با مقاومت مشابه بتن های معمولی دست یافت و با کاهش نسبت آب به مواد سیمانی و هم چنین استفاده از مواد پوزولانی، نه تنها مقاومت بلکه خواص دوامی بتن نیز ارتقاء یافته و بتن خودتراکم توانمند حاصل می گردد.