اثر 8 هفته تمرین مقاومتی همراه با مکمل گیری تائورین بر میزان گلوکز ناشتا، مقاومت به انسولین و GLUT4 در بافت عضله نعلی موش های صحرایی نر ویستار مبتلا به دیابت نوع 2

دیابت نوع 2 یک بیماری اختلال متابولیک است. اخیرا برخی تحقیقات نشان داده اند، احتمالا اسیدآمینه تایورین می تواند در پیش گیری و بهبود عوارض برخی از بیماری های متابولیک موثر باشد. هدف مطالعه حاضر، تعیین اثر تمرین مقاومتی همراه با تایورین بر میزان گلوکز ناشتا، مقاومت انسولین و GLUT4، در بافت عضله نعلی موش های دیابتی نوع 2 بود.

در این مطالعه تجربی، 40 سر موش نر ویستار با دامنه وزنی 215 الی 230 گرم به صورت تصادفی در 5 گروه 8 سری: کنترل سالم، کنترل دیابتی، تایورین، تمرین مقاومتی و تمرین مقاومتی همراه با تایورین تقسیم شدند. جهت القای دیابت نوع 2 از روش High Fat Diet-Streptozotocin استفاده شد. تمرین مقاومتی به مدت 8 هفته، هر هفته 5 جلسه با شدت30 تا 100 درصد وزن بدن اجرا شد. 250 میلی گرم تایورین به ازای هر کیلوگرم وزن بدن در دو گروه تایورین و تمرین همراه با تایورین استفاده شد. از آزمون تحلیل واریانس یک راهه برای تجزیه و تحلیل نتایج استفاده گردید.

القای دیابت سبب کاهش (4‎(GLUT، افزایش گلوکز و مقاومت انسولین در نمونه های دیابتی گردید. 8 هفته تمرین مقاومتی، مکمل گیری تایورین و تمرین مقاومتی همراه با تایورین سبب کاهش معنی دار گلوکز ناشتا (90/2896F=، 0040/0p=)، مقاومت انسولین (43/1471F=، 0010/0p=)، و افزایش محتوای 4GLUT (18/1936F=، 0020/0p=)، گردید. بین گروه های تمرین مقاومتی و تایورین تفاوت معنی داری در میزان تغییرات مشاهده نشد. گروه تمرین همراه با تایورین تفاوت معنی داری در میزان تغییرات در مقایسه با دو گروه تجربی دیگر داشت.

ترکیب تمرین با تایورین می تواند در طی 8 هفته، اثرات مفیدی بر متغیرهای این تحقیق در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 داشته باشد.