ارزیابی عدم قطعیت دز دریافتی ناشی از جابجایی چشمه ها در براکی تراپی پروستات با روش مونت کارلو

براکی تراپی، نوعی درمان سرطان پروستات است که منبع پرتو در بافت سرطانی و یا در نزدیکی آن کاشته می شود. هدف این مقاله، محاسبه عدم قطعیت دز دریافتی بافت پروستات، ناشی از جابجایی چشمه ها و تورم در غده پس از کاشت دانه های پرتوزا است. از  کد MCNPX 2.6 و پروتکل TG-43U1 برای شبیه سازی چشمه براکی تراپی ید-125 مدل 6711Amersham  (با فعالیت mCi 0/5) و فانتوم ORNL استفاده شد. طرح درمانی شامل 76 چشمه، حاوی ماده پرتوزای ید-125 است که به دو شکل دانه ای و نقطه ای در سه حجم اولیه 30/02 ، 38/01 و cm3 52/01 و سه گام زمانی مختلف در پروستات کاشته شده اند. سه گام زمانی شامل لحظه ی پس از کاشت، روز صفرم و روز سی ام پس از کاشت است. در گام نخست دز معادل پرتو در سه حجم مختلف برای دو توزیع دانه ای و نقطه ای در بافت سالم و سرطانی محاسبه شد. در گام دوم، مکان چشمه ها از موقعیت پیش فرض منحرف و منجر به تغییر در نحوه توزیع دز می گردد. با جابجایی در سه جهت چپ-راست (mm 1/8)، درون سو-برون سو (mm 2/1) و بالا-پایین (mm3/4)، دز معادل پرتو محاسبه شد. حداکثر عدم قطعیت دز پروستات تحت درمان با چشمه های دانه ای، به حجم  cm352/01 و مقدار 20 %+  مشاهده شد. در گام سوم، علاوه بر تغییر مکان چشمه ها، تورم 12 % نسبت به حجم آغازین آن، مشاهده که منجر به دریافت دزی کمتر نسبت به مرحله قبل شد.در این طرح درمانی، اثر جابجایی چشمه ها و تورم به میزان 12 %  بررسی شد. عدم قطعیت در جابجایی چشمه ها در روز صفرم پس از کاشت، حدود 20% ± محاسبه شد. همچنین تاثیر دو عامل ذکر شده پس از سی روز از کاشت در پروستاتی با حجم cm3 58/25 با چشمه های نقطه ای، کاهش 21/04 %  در مقادیر دز بافت سالم و سرطانی را نسبت به لحظه ی پس از کاشت نشان داد. حداکثر خطای کد 0/03 % است.