بررسی فردیت رمانتیسم در «حرف‎های همسایه»ی نیما با رویکرد سبک‏شناسی انتقادی

هدف از مقاله حاضر بررسی جلوه‏های رمانتیسم، خاصه فردیت رمانتیک، در نامه‎ای از نیما است. نیما به تعبیر شفیعی کدکنی (1398: 57) «سرشاخه نوعی برداشت از رمانتیسم اروپایی محسوب می‏شود و تحت تاثیر رمانتیسم فرانسه است». از این رو، می‏توان جلوه ‏هایی از آنچه رمانتیسم فردی و اجتماعی نامیده می‏شود را در نوشته ‎های او یافت. برای این منظور، با استفاده از رویکرد سبک‏ شناسی انتقادی (جفریز، 2010الف) می‏کوشیم جلوه ‏هایی از باور فردیت رمانتیک را در نامه‎ای از نامه‎ های «حرف‎های همسایه» نیما نشان دهیم. سبک‏شناسی انتقادی می‏کوشد تا با نقش‏های پیشنهادی متنی‏ مفهومی خود به بررسی ایدیولوژی‏های آشکار و پنهان «متن» بپردازد و آن‏ها را به عین نشان دهد. تاکید این رویکرد بر متن است و از این نظر با جریان سبک ‏شناسی رایج مشابهت دارد. اما از آنجاکه برای تحلیل خاص خود ساختارها و نقش‏هایی قایل است و چارچوبی منظم ارایه می‏دهد، می‏توان تفاوت‏هایی بین این دو جریان سبک‏شناسی قایل شد. بر این اساس، مقاله حاضر با به کار گیری این رویکرد به سراغ متنی از نیما می‏رود تا باوری به نام فردیت رمانتیک را در لایه‏ های آشکار و پنهان این متن نشان دهد. یافته‏ ها حاکی از آن است که می‏توان جلوه ‏هایی از این باور رمانتیسم را در این نامه یافت.