خوانشی رمانتی سیستی از داستان های کوتاه بیژن نجدی

مکتب رمانتیسم، به عنوان یک مکتب اجتماعی، فکری و هنری که در اواخر قرن هجدهم در اروپا شکل گرفت، ادبیات دیگر ملل از جمله ایران را تحت تاثیر خود قرار داد و نشانه های این اثرگذاری را بر آثار مختلف فارسی، از دوره ی مشروطه تاکنون می توان مشاهده کرد. بیژن نجدی از نویسندگانی است که در پرداختن به مسایل مختلف نگرشی رمانتیکی دارد. این نویسنده، با درآمیختن شعر و داستان و کاربرد گسترده ی عناصر شاعرانه با محتوایی احساسی، سبک خاصی به وجود آورد که هدف در این پژوهش، خوانشی رمانتی سیستی داستان های کوتاه وی با روش توصیفی تحلیلی است. دستاوردهای پژوهش ناظر بر این است که نجدی از میان مولفه های مکتب رمانتیسم، بیشتر به طبیعت گرایی، عشق، گذشته گرایی، اندوه و ناامیدی، گریز به رویا توجه داشته است. روی گردانی از صنعت و تمدن شهری و توجه به طبیعت، دلبستگی به حیوانات و انتقال احساسات شخصیت ها به طبیعت، از جمله ویژگی های طبیعت گرایی نجدی در داستان های کوتاه است. در داستان های کوتاه وی، عشق بر خرد شخصیت ها غلبه دارد و آنان به امور مختلف مانند انسان، طبیعت و حیوانات عشق می ورزند. همچنین برای رهایی از اندوه، به گذشته که بیشتر دوران نوجوانی و جوانی است، پناه می برند. هم چنین برخی از شخصیت ها، برای گریز از واقعیت های تلخ زندگی، به رویا پناه می برند و بدین گونه خواسته های برآورده نشده ی خود را شکل عینی می بخشند. از سویی دیگر، در داستان های کوتاه نجدی، عناصر داستان مانند واژگان، تصاویر، لحن و صحنه پردازی، با ارتباطی اندام وار و منسجم، نقش موثری در انتقال نگرش رمانتیک وی دارند.