مقایسه تاثیر چهار هفته تمرین ورزشی تداومی و تناوبی بر سطوح سرمی و عضلانی آیریزین در موش های ماده مبتلا به سرطان پستان

زمینه و هدف:

  آیریزین، یک میوکین مترشحه از عضله اسکلتی است که می تواند رشد سلول های سرطانی را تحت تاثیر قرار دهد و بر تغییرات توده عضلانی تاثیرگذار باشد. در پژوهش حاضر، تاثیر چهار هفته تمرین ورزشی تداومی و تناوبی بر سطوح سرمی و عضلانی آیریزین در موش های ماده مبتلا به سرطان پستان، بررسی شده است.

مواد و روش ها :

تعداد 32 سر موش ماده Balb/c در چهار گروه هشت تایی شامل گروه های کنترل سالم، کنترل توموری، تمرین تناوبی+تومور و تمرین تداومی+تومور قرار گرفتند. به منظور القای سرطان پستان از رده سلولی MC4-L2 استفاده شد. برنامه تمرین ورزشی (تناوبی و تداومی) به مدت چهار هفته و پنج جلسه در هفته اجرا شد. 48 ساعت بعد از جلسه آخر تمرین، نمونه های خونی و بافت عضله دوقلو گرفته شد و به منظور اندازه گیری سطوح آیریزین به روش الایزا استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با آزمون آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی صورت گرفت و معناداری 0/05≥p در نظر گرفته شد.

یافته ها:

 افزایش معنادار سطوح سرمی آیریزین در گروه های تمرین تداومی (0/002=p) و تناوبی (0/011=p) در مقایسه با گروه کنترل توموری مشاهده شد. حجم تومور نیز در گروه تداومی و تناوبی در مقایسه با گروه کنترل توموری به صورت معناداری کاهش یافت (0/05≥p)، اما تغییر معناداری در وزن عضله دوقلو بعد از تمرین تداومی و تناوبی مشاهده نشد (0/05<p).

نتیجه گیری:

 باتوجه به یافته های حاضر می توان بخشی از تاثیرات ضدتوموری مشاهده شده به دنبال تمرینات تداومی و تناوبی را با افزایش سطوح آیریزین مرتبط دانست و اینکه تفاوت معناداری بین دو نوع برنامه تمرین ورزشی تداومی و تناوبی وجود ندارد.