جایگاه حق بر سلامت : از گفتمان فقهی - حقوقی تا گفتمان قضایی (با تاکید بر تاثیر استدلال های قضایی)

حق بر سلامت به عنوان یکی از حقوق ذاتی و بنیادین بشر، به این معناست که هر کس حق دارد تا به بالاترین درجه سلامت دسترسی داشته باشد .ازآنجاکه سلامت و بهداشت به طور مستقیم با رفاه و کرامت انسانی در ارتباط است، همواره به عنوان یکی از عوامل اصلی در ارزیابی توسعه یافتگی جوامع محسوب می شود. حق بر سلامت به عنوان یکی از حقوق بشر شناخته شده ذیل نسل دوم حقوق بشر بوده و در بیانیه ها و کنوانسیون ها و دیگر اسناد منطقه ای و بین المللی حقوق بشری به طورجدی موردتوجه قرارگرفته است. بررسی منابع اسلامی ازجمله آیات روایات و کتب فقهی نشان می دهد که دین مبین اسلام نیز تاکیدات فراوانی بر لزوم حفظ و ارتقای سلامت افراد دارد. دولت ها برای تامین امکان یک زندگی سالم ملزم به اتخاذ اقداماتی در حوزه وسیعی هستند که برخی از این تعهدات مستلزم اقدام فوری و برخی دیگر در طول زمان باید تحقق پیدا کنند. ایران نیز با تصویب قوانین و مقررات مختلف درزمینه سلامت و همچنین پیوستن به کنوانسیون های مختلف بین المللی این حق را به رسمیت شناخته و موردحمایت قرار داده است که به نظر می رسد جایگاه این حق در نظام حقوقی ایران با بررسی این قوانین و مقررات تبیین می گردد. در این مقاله جایگاه حق بر سلامت ، از گفتمان فقهی - حقوقی تا گفتمان قضایی موردبررسی قرار می گیرد. روش تحقیق این پژوهش نیز از نوع توصیفی - تحلیلی است و نحوه گردآوری اطلاعات مبتنی بر روش کتابخانه ای است.