اثربخشی برنامه فرزندپروری مثبت بر کم توجهی و بیش فعالی- تکانشگری کودکان مبتلا به اختلال کم توجهی و بیش فعالی

هدف از پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی برنامه فرزندپروری مثبتبر کم توجهی و بیش فعالی- تکانشگری کودکان مبتلا به اختلال کم توجهی و بیش فعالی بود. جامعه آماری شامل تمامی کودکان مبتلا به اختلال کم توجهی و بیش فعالی دوره دبستان شهرستان خمینی شهر و والدین آن ها در سال تحصیلی 1397-98 بود. روش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود. تعداد نمونه در این مطالعه 30 کودک (13 دختر و 17 پسر) بود که به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب و از والدین آن ها جهت شرکت در پژوهش دعوت شد. والدین به صورت گمارش تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند. گروه آزمایش مداخلات درمانی هشت جلسه ای مربوط به برنامه فرزندپروری مثبترا در طی دو ماه به صورت هفته ای یک جلسه 90 دقیقه ای دریافت نمودند. ابزارهای سنجش شامل پرسشنامه اختلال کم توجهی و بیش فعالی کانرز فرم معلمان (CADHDQ) و مقیاس درجه بندی مشکلات رفتاری کودکان (ویژه والدین) (CBPRS) بود. تجزیه وتحلیل داده ها توسط نرم افزار 23-SPSS با استفاده از روش های آمار توصیفی و تحلیل کوواریانس صورت گرفت.نتایج نشان داد که برنامه فرزندپروری مثبتبر کم توجهی (001/0>p) و بیش فعالی- تکانشگری (001/0>p) کودکان مبتلا به اختلال کم توجهی و بیش فعالی تاثیر معنادار دارد. یافته های پژوهش حاضر بیانگر آن بودند که برنامه فرزندپروری مثبتبا بهره گیری از روش های فرزندپروری بهنجار و اصول ارتباطی مناسب به عنوان یک روش کارآمد جهت کاهش کم توجهی و بیش فعالی- تکانشگری کودکان مبتلا به اختلال کم توجهی و بیش فعالی مورد استفاده قرار گیرد.