شیوه مواجهه با مسائل اجتماعی

در قلمرو هر علم پرسش های اساسی وجود دارد که تفطن به آنها از ضرورت های فهم نظریه های آن علم است. نظریه های اجتماعی با هدف اعطای بینش همه جانبه و ارایه تصویری جامع، پدیده های اجتماعی را در قالب مفاهیم کانونی، صورت بندی می کنند و به آنها معنا می بخشند. آنچه سبب تمایزات مکتبی و گرایش ها و نحله های علمی می شود، تفاوت در شیوه مواجهه نظریه پردازان و فیلسوفان اجتماعی با مسایل و بحران های پیرامونی و صورت بندی های مفهومی است. مواجهه علوم اجتماعی با پدیده های انسانی در سه مرحله تشخیص مسیله، سبب شناسی و پاسخ (ارایه راه حل) صورت می گیرد. شیوه مواجهه در هر سه مرحله را می توان با رویکرد انتقادی بررسی کرد؛ چون هر سه مرحله، متاثر از غایت شناسی و تصویر نظریه پردازان از «جامعه خوب» است. در مقاله حاضر با استفاده از روش توصیفی تحلیلی، مسئله مذکور بررسی، و این نتیجه حاصل شد که اولا، مبانی شناختی عالمان اجتماعی، به ویژه انسان شناسی، در تشخیص مسئله و مشاهده بحران های اجتماعی تاثیر شگرف دارد؛ ثانیا مرحله سبب شناسی و تشخیص ریشه های مسایل اجتماعی است که هم به شکل گیری مکاتب گوناگون منجر، و هم به ارایه راه حل های مختلف و یا حتی عدم ارایه راه حل، در صورت طبیعی قلمداد کردن مسیله، منتج می گردد.