شناسایی وضعیت مستند سازی تجربیات سازمانی در پژوهشکده ها و موسسات پژوهشی کشور

پژوهش حاضر با هدف شناسایی وضعیت مستند سازی تجربیات سازمانی در پژوهشکده ها و موسسات پژوهشی کشور انجام شده است.

روش شناسی:

 این مطالعه یک پژوهش به روش ترکیبی اکتشافی بوده است. ابزار جمع آوری اطلاعات بخش کیفی، مصاحبه نیمه ساختاریافته بوده است و مشارکت کنندگان در بخش کیفی این پژوهش بر اساس نمونه گیری نظری و با روش زنجیره ای، از میان خبرگان تجربی آموزش عالی، خبرگان نظری و خبرگان حوزه مستند سازی تجربیات انتخاب شدند. در بخش کمی از ابزار پرسشنامه محقق ساخته استفاده گردید. جامعه آماری بخش کمی پژوهش شامل : روسا و معاونان و مسولان دفاتر روسا و معاونان و مسیولین روابط عمومی پژوهشکده ها و موسسات آموزش عالی تحت پوشش وزارت عتف بود که به صورت سرشماری، انتخاب شد و داده ها بر اساس روش های آماری توصیفی و آمار استنباطی تحلیل گردید.

نتایج پژوهش حاکی از آن بود، نگرش افراد با سابقه خدمت بیشتر از ده سال به بالا بهتر از اعضایی است که سابقه خدمت کمتر از 10 سال دارند. همچنین، وضعیت موجود موسسات پژوهشی و پژوهشکده ها از نظر مستند نمودن تجربه به مفهوم اصیل و واقعی منفی می باشد. اما مستند سازی مصوبات و مشاوره های ناشی از تجارب در جلسات شورایی و... در حد کم انجام می پذیرد. در خصوص تسهیم دانش ضمنی و تجربیات، نیز محور اصلی، عوامل فردی اعضای موسسات پژوهشی به تسهیم دانش سازمانی و تجربه با همکاران است. عوامل سازمانی و برون سازمانی و... تنها در تسهیم دانش ضمنی و تجربه نقش حمایتی ایفا می نمایند و این عضو هیات علمی هست که بر اساس توانایی های دانشی خود و عوامل فردی و شخصیتی، تصمیم گیرنده نهایی در تسهیم دانش ضمنی می باشد.  

موسسات پژوهشی و پژوهشگاه ها نیازمند زیرساخت های سیاستی و حقوقی برای ایجاد زمینه های مستند سازی تجربیات و انجام تسهیم دانش ضمنی هستند. لذا باید تلاش نمود ساز و کاری ایجاد نمود تا ازطریق مستند سازی تجربیات،دانش انباشته در ذهن مدیران و مسیولان دانشگاهی ، پژوهشکده ها و موسسات پژوهشی در خصوص موضوعات مختلف ، با مستند سازی ،استخراج گردد تا بتوان ضمن استفاده چند باره از آنها، در بین مدیران و مسیولان جدید نیز تسهیم تجربه و دانش نمود