خانه و تعلق دیاسپوریک در لندنی های تنها اثر سم سلون و بودای حاشیه نشینان اثر حنیف قریشی

پژوهش حاضر به بررسی مفهوم "خانه" و "تعلق دیاسپوریک" آنگونه که توسط شخصیت های دو رمان لندنی های تنها (1956) اثر سم سلون و بودای حاشیه نشینان (1990) اثر حنیف قریشی برداشت می شوند می پردازد. این روایات که در دو دوره نزدیک به هم در تاریخ معاصر انگلستان یعنی دهه های 1950 و1970 روی میدهند، آن دسته از شرایط سیاسی و اجتماعی ای را به تصویر می کشند که در فرموله نمودن و تبیین برساخته های گفتمانی و ایدیولوژیکی که انگلستان را به عنوان خانه و موطن مهاجران تعریف می کرد نقش بسزایی بازی می نمودند. این مقاله بر لحظاتی از رمانها تمرکز دارد که عمدتآ بازنماینده کارکردهای سیستماتیک تبعیض نژادی است، به گونه ای که کاربست سخت گیرانه نظام بوروکراتیک و دیسکورسهای ضد مهاجرتی انگلستان شخصیت های داستانها در مواجهه شان با رویای "وطنی شدن" مایوس نموده و خودآگاهی آنها را به سوی بی وطنی و دلتنگی برای خانه ای که در فراسوی مرزهای انگلستان جا نهاده اند سوق می دهد. بنیان نظری این تحقیق بر اندیشه های متفکرین کمتر شناخته شده پسااستعمار مانند استوارت هال، پل گیلروی، و آوتار برا استوار است. بر اساس آراء این اندیشمندان، مقاله حاضر بر آن است تا نشان دهد با وجود اینکه دستگاه های تبلیغاتی و پروپاگاندای انگلستان در میانه قرن بیستم تا پایان دوره مارگارت تاچر تلاش میکردند تا این کشور را پذیرای مهاجرین . مشوق چندفرهنگی معرفی کنند، اما در عمل تلاشهای دیاسپورای مهاجرین هندی و حوزه کاراییب برای پیوند با جامعه این کشور عقیم می ماند. نتیجه این دوگانگی در عملکرد، سرخوردگی و دلتنگی دیاسپوریک شخصیت هایی است با پی بردن به عدم تحقق رویاهای خود، معنای خانه و تعلق را نه در سرزمین جدیدی که به آن مهاجرت کرده اند، که در اجتماعات کوچکی متشکل از هم وطنانی که همگی از تبعیض و تزویر رنج می برند می یابند.