آسیب شناسی سیاست های ساماندهی کودکان خیابانی در ایران

سالهای متمادی است که مسئله کودکان خیابانی در دستور کار دولتهای مختلف جمهوری اسلامی قرار داشته اما همچنان به دلایل مختلف، راه حل جامع و مطلوبی که بتواند در کنترل و کاهش این مسئله گامهای اساسی بردارد احصا نشده است. این پژوهش با تحلیل محتوای منابع موجود در صدد آن است که به آسیب شناسی علل عدم موفقیت در ساماندهی کودکان خیابانی و کار در ایران بپردازد. یافته های پژوهش نشان می دهد مولفه های «ابهام در شناخت و تعریف مسیله، موازی کاری و تداخل وظایف نهادی، عدم مرجعیت کلان سیاستی و بی ثباتی و تغییر مداوم و رادیکال در سیاست های اتخاذ شده» از مهمترین آسیب های سیاستگذاری کودکان خیابانی در ایران است. پیشنهادات سیاستی این پژوهش این است که با تنقیح سیاستهای ساماندهی کودکان خیابانی در کشور - که از سالهای پیشین گاه فقط به یادگار مانده بی آنکه استفاده شوند، هرچند در برخی مواقع دستمایه قدرت طلبی برخی دستگاه ها می شوند- به یک بسته سیاستی واحد و اثرگذار در این حوزه دست یافت. از طرفی در این بسته سیاستی، تنظیم نهادی وظایف دستگاه های اجرایی نیز باید به دقت و دور از کلی گویی انجام شود تا مرزهای دخالت نهادهای مختلف در ابعاد مختلف مسئله کودکان خیابانی مشخص شده و از فرافکنی های دستگاه های اجرایی در این حوزه جلوگیری شود. در نهایت اینکه، وجود یک تصویر و افق مورد اجماع ذینفعان مختلف این حوزه می تواند به ثبات سیاستی راه حل های اتخاذ شده برای ساماندهی کودکان خیابانی در ایران کمک وافری نماید.