تاثیر زغال های زیستی چوب گردو و پوست سبز میوه گردو بر وضعیت نگهداشت آب در یک خاک شنی

خشکسالی و تنش حاصل از آن یکی از مهم ترین و رایج ترین تنش های محیطی بوده که ویژگی های مختلف خاک و در نتیجه تولیدات کشاورزی را با محدودیت روبرو می سازد. پژوهشگران به منظور بهینه نمودن ویژگی های خاک و کم نمودن اثر تنش های یادشده از اثر بهساز های آلی از جمله زغال زیستی استفاده نموده اند. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر زغال زیستی و ماده خام چوب درخت گردو و پوست سبز میوه آن بر منحنی رطوبتی و پارامتر های هیدرولیکی خاکی با بافت شنی در قالب طرح کاملا تصادفی انجام شد. زغال زیستی مورد استفاده در دمای 400 درجه ی سلسیوس و مدت زمان دو ساعت در شرایط محدودیت اکسیژن تهیه شد. بهسازها (چوب درخت گردو و پوست سبز میوه گردو و زغال های زیستی حاصل از آن ها) در نسبت های یک و دو درصد وزنی/وزنی (معادل صفر، 36 و 72 تن در هکتار) در سه تکرار با خاک مخلوط و به مدت 120 روز در شرایط گلخانه انکوبه شدند. پس از آن، منحنی رطوبتی نمونه ها با دستگاه جعبه شنی و صفحات فشاری اندازه گیری شد. آنالیز آماری داده ها نشان داد ویژگی های جرم ویژه ظاهری، تخلخل، پایداری خاکدانه ها در حالت تر و پارامتر های معادله ون گنوختن به جزء پارامتر رطوبت باقی مانده در تیمار های زغال زیستی نسبت به تیمار شاهد تفاوت معنی داری داشتند. به طوری که با کاربرد دو درصد زغال زیستی پوست سبز گردو جرم ویژه ظاهری 17 درصد نسبت به تیمار شاهد کاهش و تخلخل کل خاک به ترتیب 13 و 11 درصد افزایش یافت. کاربرد دو درصد زغال زیستی بیش ترین تاثیر را بر منحنی رطوبتی خاک داشت. همچنین، افزودن زغال زیستی به خاک باعث افزایش چشمگیر نگهداشت آب خاک در مکش های کم شد و با افزایش مکش تفاوت در رطوبت خاک بین تیمارهای مختلف کاهش یافت. با توجه به اینکه منحنی رطوبتی در مکش های کم متاثر از حجم منافذ درشت و ساختمان خاک است می توان گفت که افزودن زغال زیستی موجب افزایش منافذ درشت خاک گردید. به کار گیری مقادیر مناسب زغال زیستی به عنوان یک بهساز خاک کشاورزی تا حدی می تواند ویژگی های فیزیکی و هیدرولیکی خاک های شنی مناطق نیمه خشک را بهبود بخشد.