بررسی کانی زایی آنتیموان و انتقال جرم در سنگ های میزبان، بائوت، غرب زاهدان (جنوب شرق ایران)

کانسار آنتیموان بایوت درغرب زاهدان و در پهنه زمین درز سیستان واقع شده است. واحدهای سنگی منطقه شامل سنگ های مجموعه های افیولیت و فلیش هستند. کانی زایی آنتیموان به شکل رگه های کوارتز-استیبنیت و کوارتز، کربنات-استیبنیت در گسل های شمال شرقی منطقه تشکیل شده اند. سنگ های بازیک مثل بازالت و گابرو در مجاورت رگه های استیبنیت دار دگرسانی پروپیلیتیک و فلیش ها دگرسانی فیلیک نشان می دهند. هدف از این مقاله بررسی مشخصات و شرایط تشکیل کانسار آنتیموان بایوت و بررسی میزان تغییرات عناصر در طی فرایند کانی سازی است. بدین منظور 36 نمونه از سنگ میزبان و رگه های معدنی با میکروسکوپ های پلاریزان بررسی و تعدادی از آنها به روش های ICP-MS، ICP-OES وXRF آنالیز شدند. نتایج نشان می دهد بازالت های دگرسان شده در مقایسه با بازالت های کمتر دگرسان شده از SiO2 و Pb غنی و از عناصر Sb و As تهی شده اند. غنی شدگی SiO2 وCaO  در سنگ های میزبان به دلیل نفوذ رگه های سیلیسی و کلسیتی در آنهاست. بررسی سیالات درگیر روی کانی کوارتز نشان می دهد که دمای همگن شدن و درجه شوری سیالات درگیر در کوارتز های همراه با استیبنیت در بایوت به ترتیب از 130 تا  215 درجه سانتی گراد و 2 تا 3 درصد وزنی معادل NaCl متغیر است. این دما و شوری در محدوده دما و شوری کانسارهای اپی ترمال و آب های جوی است.