مولفه های عشق از دیدگاه طریقت چشتیه در آثار امیران دهلوی

«چشتیه» طریقتی تاثیرگذار در سرزمین هندوستان است. این طریقت با برجسته ساختن سویه عملی عرفان، جایگاه خود را به عنوان یک نظام عرفانی مقتدر تثبیت کرده است. مبانی هستی شناسانه این طریقت عرفانی را پیران پرآوازه ای همچون معین الدین چشتی نظریه پردازی کرده اند. امیرخسرو و امیرحسن دهلوی، دو شاعر مطرح هندوستان، متاثر از آموزه های این طریقت به آفرینش آثار خویش پرداخته اند. در این میان، یکی از مفاهیم بنیادین طریقت که به عنوان موهبتی ازلی و اساس هستی ارزیابی و معرفی می‎شود، عشق است. بر باور ایشان عشق در تمام ذرات عالم امکان، ساری و جاری است. نوشتار پیش رو با تحلیل منابع این طریقت عرفانی، درصدد پاسخ گویی به این مسئله است که اساسا مفهوم عشق در نظام هستی شناسانه چشتیه از چه جایگاهی برخوردار است؟ آیا عقل همیشه در تقابل با عشق است؟ دیدگاه چشتیه در زمینه عشق مجازی چیست؟ نتایج حاصل از دریافت و تشریح برخی از متون منتسب به این گفتمان عرفانی که تاکنون در ایران به چاپ نرسیده است، با رویکرد تحلیل محتوایی، ناظر بر این حقیقت است که اندوه، لازمه طی طریق عشق است و عقل هدایت، موهبتی الهی است. بر اساس تحلیل منابع یافت شده، در گفتمان چشتیه عشق مجازی، الزاما منتج به عشق حقیقی نمی شود؛ مگر آنکه درون سالک از آلایش‏ها پالایش یافته باشد.