تاثیر آموزش دلبستگی مادر به جنین بر تحمل پریشانی و نشخوار فکری مادران نخست باردار

بارداری نخست، به دلیل ناشناخته بودن تجارب بارداری، می تواند برای مادران آسیب و پریشانی روان شناختی و هیجانی داشته باشد، بنابراین هدف این پژوهش بررسی تاثیر آموزش دلبستگی مادر به جنین بر تحمل پریشانی و نشخوار فکری مادران نخست باردار بود.

روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه و دوره پیگیری 45 روزه بود. در این پژوهش جامعه آماری را کلیه مادران نخست باردار شهر تهران در سال 1396 تشکیل می دادند. نمونه مورد مطالعه 30 مادر نخست باردار دارای دامنه سنی 25 تا 35 سال بودند که به شیوه نمونه گیری غیرتصادفی هدفمند انتخاب و با انتساب تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایدهی شدند. پس از انتخاب حجم نمونه و گمارش آنها در گروه های آزمایش و گواه، گروه آزمایش مداخله جامع دلبستگی مادر به جنین را طی یک ماه در 9 جلسه 90 دقیقه ای دریافت نمودند. این در حالی بود که گروه گواه این مداخله را در طول فرایند انجام پژوهش دریافت نکرد. پرسشنامه های مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه تحمل پریشانی (سیمونز و گاهر، 2005) و نشخوار فکری (نولن هوکسما و مارو، 1991) بود. داده های حاصل از پژوهش به شیوه تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

یافته ها: 

نتایج حاصل از تحلیل داده ها نشان داد که آموزش دلبستگی مادر به جنین بر تحمل پریشانی (001/0=p< ، 08/153f) و نشخوار فکری (001/0=p< ، 11/256f) مادران نخست باردار تاثیر داشته است.

نتیجه گیری:

 بر اساس یافته های پژوهش حاضر می توان چنین نتیجه گرفت که آموزش دلبستگی مادر به جنین با بهره گیری از تکنیک آرمیدگی و تنفس برای کاهش اضطراب و آموزش تصویرسازی ذهنی می تواند تحمل پریشانی را افزایش و نشخوار فکری مادران نخست باردار را کاهش دهد. بر این اساس آموزش دلبستگی مادر به جنین می تواند به‫عنوان درمانی کارآ برای کاهش تحمل پریشانی و نشخوار فکری مادران نخست باردار مورد استفاده قرار گیرد.