ارزیابی امنیت فضاهای شهری با تاکید بر اصل دسترسی پذیری و معابر شهری (مطالعه موردی: منطقه 12 تهران)

تهران ازجمله کلانشهرهای ایران است که با پدیده احساس ناامنی شهری به طور جدی روبه رو است و هر روز پیامدهای ناشی از آن برای مردم و مسیولان بیشتر آشکار می شود. نبود پژوهشهای کافی از یک سو و عدم توجه ویژه مسیولان از سوی دیگر به ناامنی هر چه روز افزون اغلب مناطق تهران بویژه منطقه 12 تهران منجر شده است. بررسی امنیت و چگونگی تاثیرپذیری در شهرها بیشتر متوجه محیط پیرامونی انسانهاست ولی در این حوزه بیشتر به جنبه نظری و روانی امنیت پرداخته شده و چگونگی تاثیر عوامل فیزیکی و شکل گیری کالبدی محیط و تاثیر آن بر احساس امنیت مغفول مانده است؛ لذا همین امر ضرورت پژوهشی این مقاله را تبیین می کند. روش تحقیق، توصیفی تحلیلی و با رویکرد پیمایشی است. در همین راستا به منظور بررسی میزان تاثیر دسترسیهای منطقه 12 تهران بر احساس امنیت ساکنان آن 344 عدد پرسشنامه (حاصل برآورد حجم نمونه با فرمول کوکران) طراحی، و نتایج آن به روش استقرایی با نقشه ها و اطلاعات جی. آی. اس. مقایسه و تحلیل شد. نتایج تحلیلهای نظرسنجی میان ساکنان منطقه 12 در این پژوهش بیانگر این است که  افزایش احساس امنیت در فضای شهری با افزایش میزان دسترسی پذیری و نفوذ پذیری فضا افزایش می یابد ولی این احساس امنیت با افزایش میزان سطوح زیرگذر رابطه عکس دارد.