بررسی تجربی اثر روش های عمق دهی رزوه زنی و پارامترهای ماشینکاری بر روی سایش ابزار در فرزکاری رزوه

رزوه از جمله تکنولوژی هایی است که به صورت گسترده در صنعت به کار می رود. فرزکاری رزوه به عنوان یکی از روش های جایگزین قلاویزکاری پیشنهاد می شود. در این روش یک ابزار با قطر کوچکتر با حرکت در یک مسیر مارپیچ (هلیکال) عمل رزوه زنی را انجام می دهد. پارامترهای موثر بر سایش ابزار در این نوع رزوه زنی عبارتند از زوایا و هندسه ابزار، روش های عمق دهی در رزوه زنی، پیشروی و سرعت چرخش ابزار می باشد. هدف از انجام این تحقیق بررسی روش های عمق دهی در رزوه زنی و تاثیر پارامتر های ماشینکاری بر سایش ابزار در فرزکاری رزوه می باشد. نتایج حاصل از آزمایش های تجربی نشان می دهد که با افزایش میزان پیشروی از مقدار 2/0 تا 4/0 میلیمتر بر دور، سایش سطح آزاد ابزار بطور میانگین حدود 30 تا 40 درصد افزایش می یابد. همچنین با افزایش سرعت دورانی از 500 تا 900 دور بر دقیقه، سایش سطح آزاد ابزار حدود 50 تا 60 درصد افزایش می یابد. روش عمق دهی افزایشی در سرعت دورانی های مختلف بطور میانگین حدود 300 درصد و روش عمق دهی جناحی 28 درجه، بطور میانگین حدود 100 درصد عمر ابزار را نسبت به استراتژی مستقیم افزایش می دهد. در روش عمق دهی افزایشی نه تنها کاهش درگیری لبه ابزار و قطعه کار باعث کاهش سایش ابزار می شود، بلکه دیگر مکانیسم های سایش همچون چسبندگی و نفوذ نیز کاهش می یابد.