رابطه سرزندگی و احساس انسجام روانی با کیفیت زندگی کاری پرستاران: نقش واسطه ای خودتمایزیافتگی

زمینه و هدف :

 کیفیت بالای زندگی کاری، از عوامل اساسی توانمندسازی منابع انسانی موردنیاز سیستم مراقبت بهداشتی شناخته شده است و بهبود رضایت شغلی کارکنان را نیز به دنبال دارد. پرستاران، عضو بسیار مهم سیستم مراقبت درمانی کشور محسوب می شوند؛ از این رو این مطالعه با هدف تعیین رابطه سرزندگی و احساس انسجام روانی با کیفیت زندگی کاری پرستاران با نقش واسطه ای خودتمایزیافتگی انجام گرفت.

مواد و روش ها:

 روش پژوهش حاضر، توصیفی و از نوع همبستگی است. جامعه آماری این پژوهش، شامل کلیه پرستاران زن بیمارستان امام رضا مشهد هستند که 155 پرستار به عنوان نمونه پژوهش به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. برای اندازه گیری متغیرها از پرسشنامه های کیفیت زندگی کاری والتون (1999)، پرسش نامه خودتمایزیافتگی اسکورن و فرایدلندر (1999) و انسجام روانی آنتووسکی (1992) بهره گرفته شده است. برای تجزیه وتحلیل داده ها نیز از آزمون همبستگی پیرسون و تحلیل مسیر با استفاده از نرم افزار Amos وSPSS22 استفاده شد.

یافته ها :

نتایج نشان داد که سرزندگی به صورت مستقیم بر کیفیت زندگی کاری (0/48) و به صورت غیرمستقیم یعنی از طریق خودتمایزیافتگی بر کیفیت زندگی کاری (0/12) تاثیرگذار است (p>0.05) باید اضافه کرد، انسجام روانی به صورت مستقیم بر کیفیت زندگی کاری (0/07) تاثیرگذار نیست، همچنین به صورت غیرمستقیم یعنی از طریق خودتمایزیافتگی بر کیفیت زندگی کاری (0/02) تاثیرگذار نبود (p>0.05).

نتیجه گیری :

بر اساس یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که رابطه سرزندگی با کیفیت زندگی کاری پرستاران، یک رابطه خطی ساده نیست و خودتمایزیافتگی می تواند رابطه سرزندگی با کیفیت زندگی کاری پرستاران را میانجی گری کند.