بررسی نقش مایه های اسطوره ای- بومی سقانفارهای شرق مازندران (مطالعه ی موردی سقانفارهای شیاده، لدار، شاهزاده رضا)

سقانفار، بنایی ساده و عموما دو طبقه، از جنس چوب است؛ که کارکردی آیینی و مذهبی داشته و همواره به عنوان نمادی از حضرت ابوالفضل(ع) در کنار تکایا (نماد امام حسین(ع)) رو به قبله ساخته می شد. نقوش به کار رفته در این قبیل بناها سعی بر انتقال مضامینی بومی و حماسی داشته یا روایاتی از فعالیت های روزمره ی مردم و قصص پیشینیان را به تصویر می کشند. نگارندگان در پژوهش حاضر برآنند تا با مطالعه و تجزیه - تحلیل نقوش تزیینی سه سقانفار شناخته شده از دوره ی قاجاریه در محدوده ی جغرافیای شرق استان مازندران (سقانفارهای شیاده، لدار و شاهزاده رضا) با روش توصیفی - تحلیلی و با استناد به منابع مکتوب و داده های گرداوری شده از طریق مشاهدات میدانی، ضمن شناخت و ریشه یابی مضامین متجلی در نقوش مزبور، به تشریح علل اصلی به کارگیری نقوش بومی - اساطیری در این مجموعه بپردازند. نتایج حاصل از فرآیند مطالعاتی مذکور علاوه بر اعتقادات و باورهای برخاسته از آموزه های دین مبین اسلام که سهمی قابل توجه در شکل گیری محتوای نقوش تزیینی به کار رفته در سقانفارها دارند، نقش مایه هایی نظیر نقش خورشید را برآمده از باورهای آیینی معمول در دوره ی ایران باستان و مضامین حماسی - اساطیری را مقتبس از مولفه های هویت ملی می داند که از طریق کتب و نقل روایات حماسی با هدف حفظ شناسه های هویتی جامعه  معرفی شده اند.