میدانهای شهری در دوره ی ترکمانان و توسعه ی پایدار شهری

موضوع توسعه ی پایدار چند دهه ای است که در علوم و حرفه های مختلف از جمله معماری و شهرسازی مطرح شده و ریشه ی آن در بحران های زیست محیطی و نیز مصرف بی رویه ی انرژی های فسیلی در جهان می باشد. از طرفی توجه به طراحی بناها و کالبد شهر های اقلیم سرد و کوهستانی که از مصرف کنندگان عمده ی انرژی های فسیلی به شمار می روند، می تواند بخش عمده ای از مصرف و در نتیجه کاهش آلودگی های ناشی از مصرف آنها را تقلیل دهد. میدان در شمال غرب کشور، از جمله عناصر سنتی شهریست که به علت از هم گسیختگی ساختاری در کالبد فضایی و نیز هرج و مرج موجود در تجسم هویت آن تعریف مشخصی در تحلیل های شهرسازی نداشته است. از طرفی عدم انطباق مفهوم میدان در منطقه ی مزبور با نمونه های مشابه موجود در فلات مرکزی ایران با شاخصه ی محصور بودن، یکپارچگی معماری و وحدت منظره، نامنظمی در فرم میدان های شمال غرب ایران را دلیل بر رشد تدریجی، عدم مطلوبیت فضایی و اجرا بدون نقشه ی پیش طرح دانسته اند. این پژوهش با رویکردی تحلیلی- تفسیری، به بررسی تاثیر اقلیم در نحوه ی شکل دهی ساختار فضایی میدان صاحب آباد به عنوان نمونه ی موردی پرداخته است تا با شناخت ویژگی های فرمی و فضایی آن در جهت دست یابی به الگوی پایدار شهری در رابطه با فرم میدان در شهرسازی مدرن امروزی در منطقه ی مزبور رهنمون شود. پرواضح است تباین، تمایز و صفت مشخص یک منطقه می تواند با تجدید بنای چشم انداز اولیه به روشنی بررسی گردد.