روایت تجربه سیل زدگی در بین کنشگران اجتماعی شهرستان پلدختر

سیل یکی از بلایای طبیعی است. فهم ما از سیل به مثابه یک فاجعه، تفسیری برساختی است. در این مقاله تلاش خواهیم کرد تا با رویکرد غیرمتمرکز و برساختی، روایت سیل را در تجربه زیسته سیل زدگان مورد شناسایی قرار دهیم. سوال اصلی تحقیق این است: مردم شهرستان پلدختر فاجعه سیل را چگونه روایت می کنند. برای پاسخ به این سوال در سنت تحقیق کیفی در چارچوب روش تحلیل روایت و مصاحبه کیفی با هجده نمونه به جمع آوری اطلاعات و تحلیل آن پرداخته ایم. نتایج این مطالعه نشان می دهد فهم سیل زدگان در چارچوب نقصان ها و ناکارآمدی تکنوکراتیک و همچنین ذیل پارادایم دینی به مثابه عقوبت الهی و کفاره گناهان است. سیل نظم مفروض و مستقر جوامع را بر هم می ریزد و کرامت سیل زدگان را مخدوش کرده و رخدادهایی نظیر آوارگی، تحقیر و تبعیض برای آن ها ایجاد می کند. فاجعه سیل همچنین دیالکتیکی از همکاری و تفرقه ایجاد کرده که سامان اجتماعی را دستخوش تغییر می سازد. روایت سیل زدگان از وضعیت پساسیل همچنین گویای آن بود که سیل و بحران به بارآمده پس از آن در یک موقعیت پسینی نوعی نارضایتی محلی و عمومی ایجاد می سازد که می تواند سیل را سیاسی کرده و سرمایه اجتماعی را دچار نوسان نماید. همچنین در پیوستار فاجعه، آسیب پذیری سیل زدگان دو سویه فرهنگی و مادی دارد که در تجربیاتی نظیر فقدان و محتاج شدن نمود پیدا می کند. تاب آوری اجتماعی و سر کردن با فاجعه نیز با توسل به نظام های معنابخش دینی و ایده نجات خود به رغم مرگ دیگری و تجربه فقدان تحقق پیدا می کند.