اثر روشهای تدریس مشارکتی و سخنرانی به میزان نمره مقایسه دانشجویان دانشکده بهداشت دانشگاه علوم پزشکی لرستان

روش سخنرانی یکی از قدیمی ترین روش های تدریس است که در حال حاضر نیز توسط بسیاری از اساتید در دانشگاه های مختلف دنیا از جمله دانشگاه های علوم پزشکی ایران بطور رایج مورد استفاده قرار می گیرد. اما، از آنجاییکه این روش بر نقش استاد تاکید فراوان دارد، توسط بعضی از محققین پژوهش در آموزش مورد نقد و ارزیابی قرار گرفته است. از طرفی،بعضی مطالعات انجام گرفته نتوانسته است اختلاف معنی داری بین روش سخنرانی و مشارکتی در میزان یادگیری پیدا نماید. به همین دلیل، این مطالعه با هدف مقایسه دو روش تدریس سخنرانی و مشارکتی در میزان یادگیری دانشجویان انجام شد.

این تحقیق به روش تجربی بر روی دانشجویان ترم اول شبانه رشته های بهداشت خانواده و مبارزه با بیماریها برای درس اصول تغذیه در دانشکده بهداشت دانشگاه علوم پزشکی لرستان صورت گرفت. تعداد کل دانشجویان 36نفر بود که بعد از جور شدن از نظر جنس، سن و و رشته تحصیلی به طور تصادفی به دو گروه (هر گروه 18 نفر) روش سخنرانی و مشارکتی تقسیم شدند. بطوریکه در هر گروه 9 دختر و 9 پسر از هر دو رشته وجود داشت. بعد از 8جلسه آموزش بدون اطلاع قبلی یک آزمون در قالب‎20‏سوال چهارگزینه ای برگزار گردید. از آزمون من-ویتنی برای مقایسه میانگین نمرات کسب شده توسط دو گروه استفاده شد.

‏ 16نفر از دانشجویان گروه مشارکتی در آزمون شرکت نمودند. میانگین نمره آنها 7/7و انحراف معیار 9/2بود. در گروه سخنرانی از‎18نفر دانشجو‎15‏ نفر(9/88درصد) در آزمون شرکت کردند. میانگین نمره آنها 3/8با انحراف معیار 4/2بود. تفاوت معنی داری بین دو روش تدریس مشاهده نشد.

بین دو روش مشارکتی طرح کارآیی تیم و سخنرانی در کسب نمره توسط دانشجویان کاردانی تفاوت عمده ای دیدهنشد. ولی با توجه به محدودیتهای این مطالعه و از طرفی تمایل بیشتر دانشجویان برای اجرای روش مشارکتی پیشنهاد می شود در اینزمینه مطالعات بیشتری انجام شود.