عمارت از برای ویرانی: دو روایت متفاوت درباره جایگاه معمار و معماری در کتاب احیاء علوم الدین غزالی

ابوحامد محمد غزالی، عارف، فقیه و متکلم قرن پنجم هجری که تاثیری شگرف در فرهنگ ایران داشته است. مهم ترین اثر او، کتاب احیاء علوم الدین است که غزالی آن را به جهت زنده کردن دانش های دینی، در دوره عزلت به نگارش درآورد. موضوع کتاب، علم معامله است؛ از این رو، اشارات فراوانی به معماری در آن یافت می شوند.این پژوهش، به فهم آرای غزالی راجع به معماری و شان آن در احیاء می پردازد. تحقیق، با روش تفسیری و به شیوه قرایت و فهم و تفسیر احیاء به واسطه خود متن انجام شده است. محور این پژوهش، کتاب احیاء بوده و فقط برای فهم بهتر این کتاب، به دیگر آثار غزالی و منابع درجه دوم رجوع شده است. این تحقیق، حاصل انتظام بخشیدن به یافته های گردآمده از احیاء و استدلال برای فهم آرای غزالی درباره معماری است.محصول این پژوهش، دو روایت متفاوت از سخن غزالی راجع به اهل پیشه و صانعان است. روایت اول، به وجهی اجتماعی از جایگاه معمار اختصاص دارد. معمار در این مقام، از اهل پیشه است که جزو عوام خلق محسوب می شود، بر عوام غفلت غالب است و این غفلت، نگه دارنده نظام دنیا. او باید به زهد روی آورد و زاهدانه به پیشه خود مشغول شود. در این سطح، نساختن همواره بهتر از ساختن است و ویرانی برتر از آبادانی. در سطح دوم سخن غزالی، نگاهی دیگرگون حاکم است. در این سطح، معمار، فارغ از شان اجتماعی خود، می تواند سالک طریق حق باشد، از مقام زهد فراتر رود و به مقام محبت، که عالی ترین مقام است، نایل آید. او لازم است در این مقام، ذاکرانه به پیشه خویش مشغول شود، از صورت های جهان به طریق عبرت، معانی را طلب کند، آنچه می سازد دلالت بر کامل ترین محبوب، خداوند، داشته باشد و به تن، دست به عمارت دنیا زند و به دل، ویرانی آن را خواهد.