بیش بینی انگیزش تحصیلی براساس خودپنداره با میانجیگری توجه در دانش آموزان دارای اختلال یادگیری

هدف پژوهش حاضر پیش بینی انگیزش تحصیلی بر اساس خودپنداره با میانجیگری توجه در دانش آموزان دارای اختلال یادگیری بود.

روش پروهش از نوع تحقیقات بنیادی و از لحاظ شیوه گردآوری داده ها وتحلیل آنها به روش توصیفی واز نوع طرحهای همبستگی و مدل یابی معادلات ساختاری بود. جامعه بروهش کلیه دانش آموزان دارای اختلال یادگیری در مقطع اول متوسطه شهر تهران در سال تحصیلی 98-99 بودند. نمونه بروهش شامل نیز شامل 300 نفر از این دانش آموزان بود. روش نمونه گیری دراین پروهش در مرحله اول به صورت خوشه ای چند مرحله ای و در مرحله دوم به صورت هدفمند بود. ابزار پروهش شامل برسشنامه مشکلات یادگیری کلورادو ویلکات و همکاران (2011)، پرسشنامه انگیزش تحصیلی هارتر (1981)، مقیاس خودپنداره راجرز (1957) و آزمون توجه نجاتی (1394) بود.

یافته ها نشان داد خودپنداره بر انگیزش تحصیلی دانش آموزان دارای اختلال یادگیری اثر مستقیم دارد. همچنین فرضیه مطرح شده در ارتباط با وجود اثرغیرمستقیم خودپنداره ادراک شده بر انگیزش تحصیلی دانش آموزان دارای اختلال یادگیری به واسطه توجه با 95 درصد اطمینان مورد تایید بود (p<0.05).

نتایج پژوهش نشان داد که بین خودپنداره با انگیزش تحصیلی رابطه ی مثبت معنی دار به صورت مستقیم و با میانجی گری توجه وجود داشت.