فسفیت، بیوتکنولوژی و کشاورزی نوین

فسفیت شکل احیا شده ای از فسفات است، که در آن یک اتم اکسیژن با هیدروژن جایگزین شده و این جایگزینی، بر عملکرد آن در موجودات زنده تاثیر قابل توجهی دارد. فسفیت به راحتی از طریق ناقل های فسفات به سلول های گیاهی وارد می شود. با این حال، گیاهان توانایی استفاده از فسفیت را به عنوان منبع فسفر ندارند و این ویژگی باعث ایجاد محدودیت در استفاده از این ماده به عنوان کود شده است؛ و لیکن فسفیت به عنوان قارچکش و محرک زیستی در کشاورزی کاربرد داشته است. برخی باکتری ها قابلیت اکسیداسیون فسفیت به فسفات، جهت انجام عملکردهای مختلف سلولی را دارا هستند. در دهه گذشته، سازوکار مولکولی این اکسیداسیون روشن شده است که توسط آنزیم فسفیت اکسیدوردوکتاز یا فسفیت دهیدروژناز انجام می شود. فسفیت در مقادیر بسیار زیاد در صنایع شیمیایی گوناگون به عنوان یک محصول جانبی یا پسماند تولید میشود که بازیافت نمی شود. شناسایی آنزیم فسفیت دهیدروژناز که قادر به اکسیداسیون فسفیت به فسفات است مسیری جدید برای استفاده از این پسماندها گشوده است. به تازگی نیز گزارش هایی مبنی بر تولید گیاهان تراریخته بیان کننده ژن ptxD (Phosphite-NAD+ oxidoreductase) منتشر شده است. در عمل، ژن ptxD می تواند خود به عنوان یک ژن انتخابگر برای انتخاب گیاهان تراریخته به کار رود. با تولید این گیاهان تراریخته فسفیت قابلیت استفاده به عنوان علف کش و حتی کود فسفره را خواهد داشت.