بررسی وجود سطح بهینه مدیریت سرمایه در گردش و نقطه بحرانی تورم و تاثیر آن بر سطح نگهداشت وجه نقد

تصمیم‎گیری برای تعیین میزان ذخایر نقدی شرکت‎ها، یکی از مسایل اصلی در ادبیات تامین مالی محسوب می‎شود. مزیت عمده نگهداری سطح بهینه‎ای از وجوه نقد، افزایش توانایی شرکت برای استفاده از فرصت‎های سرمایه گذاری ارزشمند و پرهیز از هزینه های بالای  تامین مالی خارج از شرکت است؛ لذا هدف اصلی این پژوهش، بررسی وجود سطح بهینه مدیریت سرمایه در گردش و نقطه بحرانی تورم و تاثیر آن بر سطح نگهداشت وجه نقد است.

برای دستیابی به هدف پژوهش، نمونه ای متشکل از 100 شرکت پذیرفته شده در بورس اوراق تهران طی دوره زمانی 1387-1398 با استفاده از روش داده های ترکیبی بررسی شده است. به منظور کمی کردن متغیر مدیریت سرمایه در گردش از خالص سرمایه در گردش و برای سنجش متغیر سطح نگهداشت وجه نقد از نسبت تغییرات موجودی نقدی به کل دارایی استفاده شده است. متغیر تورم از طریق شاخص قیمت مصرف کننده محاسبه می شود.

یافته ها:

نتایج پژوهش نشان داد با افزایش تورم، در ابتدا مقدار وجه نقد نگهداری‎شده شرکت ها افزایش می یابد؛ اما هنگامی که تورم به سطح خاصی برسد، میزان نگه‎داشت وجه نقد شرکت ها با افزایش تورم، کاهش می‎یابد. نتایج پژوهش نشان داد نقطه بحرانی تورم برای شرکت های ایرانی 16 درصد است؛ اما شرکت هایی که دارای سرمایه در گردش مثبت هستند، آستانه تحمل پذیری بیشتری در مقابل تورم دارند و نقطه بحرانی تورم برای آنها در حدود 19 درصد است. همچنین نتایج نشان داد هنگامی که سرمایه در گردشافزایش یابد، سطح وجه نقد نگهداری‎شده شرکت ها افزایش می یابد و هنگامی که سرمایه در گردشبه سطح خاصی برسد، میزان نگه‎داشت وجه نقد واحدهای تجاری با افزایش سرمایه در گردش، کاهش می‎یابد به بیانی دیگر،  رابطه بین سرمایه در گردش و سطح نگهداشت وجه نقد غیرخطی و U شکل وارونهاست.

نتیجه گیری:

 در مجموع نتایج پژوهش نشان داد مدیریت سرمایه در گردش کارا می تواند ابزاری سودمند برای مدیران باشد که اگر به خوبی مدیریت شود می تواند نقش مهمی را در شرایط تورمی برای سطح نگهداشت وجه نقد واحدهای تجاری ایفا کند و منافع زیادی را عاید واحدهای تجاری نماید.

دانش افزایی: 

این پژوهش مشخص می کند رابطه بین سرمایه در گردش با تورم و سطح نگهداشت وجه نقد غیرخطی است.