اثر کشت مخلوط تاخیری نخود با جو، روی صفات بیوشیمیایی و عملکرد در شرایط تنش خشکی انتهای فصل

به منظور بررسی اثر تنش خشکی انتهای فصل و ترکیب های مختلف کشت مخلوط تاخیری نخود با جو بر صفات بیوشیمیایی و عملکرد آزمایشی به صورت اسپلیت پلات در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در سال زراعی 97- 1396 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی داراب، دانشگاه شیراز اجرا شد. تیمارهای آزمایش شامل رژیم آبیاری در دو سطح (آبیاری مطلوب و قطع آبیاری در مرحله شیری شدن دانه جو) به عنوان فاکتور اصلی و ترکیب های کشت مخلوط تاخیری شامل کشت های خالص رقم جو شش ردیفه زهک، کشت های خالص نخود رقم داراب و ترکیب های مختلف کشت مخلوط شامل جو آذر+نخود آذر، جو آذر+نخود دی، جودی+نخود آذر و جو دی+نخود دی با نسبت 1به1 به عنوان فاکتور فرعی بودند. نتایج نشان داد که تنش خشکی انتهای فصل برهمه صفات به جز تعداد دانه در غلاف، وزن1000دانه، پروتئین دانه نخود و عملکرد دانه جو اثر معنی داری داشت. در گیاه نخود، تنش خشکی باعث کاهش محتوای کلروفیل a در همه تیمارها گردید و کمترین میزان کاهش محتوای کلروفیل a در کشت مخلوط جو دی+نخود دی ماه به میزان 3/22 درصد به دست آمد. همچنین تنش خشکی باعث کاهش محتوای کلروفیل b در همه تیمارها به جز تک کشتی نخود دی ماه شد در صورتی که تنش خشکی باعث افزایش میزان آنزیم های کاتالاز و پراکسیداز گردید که بیشترین میزان افزایش آن ها به ترتیب با 04/74 و 36/81 درصد در کشت های مخلوط جو آذر+نخود دی ماه و جو آذر+نخود آذرماه به دست آمد. تنش خشکی به ترتیب باعث افزایش 58 و 25 درصدی LER نخود و کل نسبت به شرایط آبیاری مطلوب شد. در شرایط تنش خشکی بیشترین عملکرد دانه در کشت مخلوط جوآذر+نخود دی ماه به دست آمد. به طورکلی می توان نتیجه گرفت که احتمالا در شرایط تنش خشکی انتهای فصل استفاده از سیستم های کشت مخلوط تاخیری جو آذر با نخود دی ماه راهکاری مناسب برای تولید پایدارتر این گیاهان نسبت به تک کشتی می باشد.