مروری بر برداشت میکروجلبک ها از محیط های آبی با استفاده از روش های زیستی

هدف :

زیستگاه اصلی میکروجلبک ها محیط های آبی طبیعی یا انسان ساخت می باشد. میکروجلبک ها در فرایند تصفیه آب و فاضلاب و یا تولید توده زیستی قابل استفاده در تولید بیودیزل، تولید کود بیولوژیک، مکمل ها و خوراک دام و طیور و آبزیان استفاده می شوند. روش های برداشت میکروجلبک ها از محیط آبی نظیر رسوب گرانشی، سانتریفیوژ کردن، فیلتراسیون و غربال گری، شناورسازی، جداسازی الکترولیتی و فلوکولاسیون مورد استفاده قرار گرفته است.

روش شناسی: 

در روش فلوکولاسیون که فلوکولانت های مختلف جهت ته نشین سازی میکروجلبک ها پیشنهاد شده است (ترکیبات سولفات و کلرید فلزاتی چون آهن، آلومینیوم و روی، ترکیبات کاتیونی مانند نشاسته کاتیونی و پلیمرهای زیستی نظیر کیتوزان و...) معایبی همچون مقدار بالای فلوکولانت مورد نیاز، تولید پسماندهایی که نیاز به جداسازی مجدد دارند را نشان می دهد.

پایین بودن بازده ته نشین سازی و قیمت بالای فلوکولانت موجب شده، جستجو برای یافتن فلوکولانت های ارزان، کم مصرف و بی نیاز به جداسازی مجدد، به طور جدی مورد توجه محققان قرار گیرد. عواملی نظیر مقدار و نوع بیوفلوکولانت و عوامل محیطی نظیر دما،pH ، در سرعت اختلاط در راندمان بیوفلوکولاسیون نقش دارد. در این تحقیق روشی ارزان و پربازده بیوفولوکولاسیون بررسی و شرایط بهینه ارایه گردید. مطالعات نشان می دهد که جداسازی میکروجلبک ها در روش بیوفلوکولاسیون در برخی موارد تا 99% افزایش می یابد.

تحقیق مروری حاضر گویای آن است که می توان از میکروارگانیسم های ته نشین شونده نظیر باکتری ها، دیاتوم ها و میکروجلبک های خاص به عنوان بیوفلوکولانت استفاده نمود و با روشی دوست دار محیط زیست، میکروجلبک ها را برای مقاصد مختلف برداشت و جداسازی کرد.