بررسی تاثیر فعالیت ورزشی حاد و مزمن بر آیریزین در بزرگسالان سالم

آیریزین میوکاینی است که در اثر ورزش از عضله ترشح می شود و با تحریک بیان ژن پروتئین جدا کننده 1 (UCP1) موجب تبدیل بافت چربی سفید به قهوه ای از طریق افزایش تعداد و اندازه میتوکندری ها و ترموژنز غیرلرزشی می شود. بدین ترتیب فعالیت آیریزین در کاهش درصد چربی موثر است که منجر به درمان چاقی می شود. هدف از این مطالعه مروری بررسی تاثیر انواع فعالیت های ورزشی بر سطوح آیریزین در افراد بزرگسال سالم بود.

این تحقیق با طراحی مروری انجام گرفت. برای جستجوی مقالات از پایگاه های PubMed و Google Scholar استفاده شد.   واژه های کلیدی مورد استفاده شامل تمرین (Exercise، Training)، فعالیت بدنی (Physical activity)، آیریزین (Irisin) و بافت چربی قهوه ای (Brown adipose tissue) بودند. تعداد 154 مقاله بین سال های 2010 تا 2020 در این رابطه یافت شدند که از بین آنها 53 مقاله مورد استفاده قرار گرفتند. بخش هایی که در مقالات گزینش شده مورد استفاده قرار گرفتند، شامل چکیده و بخش های مربوط به بیولوژی آیریزین، مکانیزم های تاثیر آیریزین بر بیماری های مزمن و مکانیزم های تاثیر ورزش بر آیریزین بودند. 

افزایش سطوح آیریزین در اکثر مقالاتی (معادل 90 %) که درباره اثرات حاد انواع فعالیت های بدنی بودند گزارش شد؛ همچنین پس از تمرینات طولانی مدت ورزشی سطوح آیریزین در اکثر مقالات (حدود 66 %) بدون تغییر گزارش شد.

به نظر می رسد که شدت بالاتر تمرین نسبت به شدت پایین تر، تاثیر بیشتری بر سطوح آیرزین دارد. به طور کلی یک جلسه تمرین موجب افزایش آیریزین می شود، در حالی که سطوح آیریزین پس از تمرینات منظم ثابت باقی می ماند. همچنین هرچه شدت تمرین و توده عضلانی بیشتر باشد، اثر بیشتری بر تولید و ترشح آیریزین از عضله اسکلتی دارد که در پیشگیری از بیماری هایی چون آتروسکلروز، پوکی استخوان، آلزایمر، سرطان و دیابت موثر است.