اثرات متفورمین بر واریکوسل تجربی در موش

هدف از مطالعه حاضر بررسی اثرات متفورمین بر ارزیابی هیستوپاتولوژی و فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدان در واریکوسل تجربی موش بود. شصت موش صحرایی نر بطور تصادفی به 6 گروه آزمایشی تقسیم شدند. گروه 1 بعنوان کنترل (بدون تزریق، جراحی و درمان) بودند. گروه دوم محوطه شکمی باز اما بدون ایجاد واریکوسل بخیه زده شد وتحت درمان قرار نگرفتند. گروه 3، واریکوسل تجربی در آنها انجام گرفت اما تحت درمان قرار نگرفتند. گروه 4، موشها پس از واریکوسل تجربی، به مدت 42 روز تحت درمان 25 میلی گرم بر کیلوگرم متفورمین قرار گرفتند. گروه 5 و 6 مشابه گروه 4 بود اما حیوانات سطوح 50 و 100 میلی گرم بر کیلوگرم متفورمین را دریافت کردند. در انتهای روز 21 و 42، حیوانات توسط آسان کشی بیضه چپ برای ارزیابی پاتولوژی و فعالیت آنزیم ها مالون دی آلدهید، گلوتاتیون پراکسیداز، سوپرااکسیددسموتاز و فعالیت آنتی اکسیدان کل برداشت شد. براساس نتایج، متفورمین اثرات وابسته به دوز در آسیب بافتی متعاقب واریکوسل تجربی نشان داد (p < 0.05). همچنین تفاوت معنی داری در مقادیر 25 و 50 میلی گرم متفورمین دیده نشد (P>0.05). مقادیر بافتی مالون دی آلدهید بطور معنی داری در موش های دچار واریکوسل افزایش داشت (p < 0.05) درحالی که متفورمین (25، 50 و 100 میلی گرم بر کیلوگرم) بصورت وابسته به دوز موجب کاهش مقادیر مالون دی آلدهید ناشی از واریکوسل شد (p < 0.05). تجویز متفورمین(25، 50 و 100 میلی گرم بر کیلوگرم) موجب افزایش فعالیت سوپرااکسیددسموتاز ناشی از واریکوسل شد (p < 0.05). تجویز متفورمین(25، 50 و 100 میلی گرم بر کیلوگرم) موجب افزایش فعالیت سوپرااکسیددسموتاز ناشی از واریکوسل شد (p < 0.05). تفاوت معنی داری در مقادیر مالون دی آلدهید، سوپرااکسید دسموتاز و گلوتاتیون پراکسیداز بین گروه 25 و 50 میلی گرم بر کیلوگرم دیده نشد (P>0.05). نتایج نشان دهنده این است که متفورمین اثرات سودمندی بر واریکوسل دارد.