بررسی دز رسیده به مفصل ران در پرتودرمانی سرطان پروستات: مقایسه دزیمتریک روش های درمانی

تقریبا در 50 تا 60 درصد بیماران مبتلا به سرطان، از پرتودرمانی به عنوان بخشی از فرآیند درمان استفاده می‎‎گردد. در پرتودرمانی سرطان پروستات، حجم وسیعی از لگن مورد تابش قرار می گیرد و در نتیجه حفظ ارگان های حساس اطراف ناحیه درمانی مانند رکتوم و مثانه ضروری می باشد. این مطالعه جهت ارزیابی دز رسیده به استخوان فمور، رکتوم و مثانه انجام شد

در این مطالعه تحلیلی، تعداد 50 بیمار مبتلا به سرطان پروستات با میانگین سنی 52 سال که در سال 1397 به مرکز پرتودرمانی بیمارستان امام خمینی(ره) ساری مراجعه نمودند، انتخاب شدند و برای هر یک از بیماران، دو طرح درمان (باکس و "چهار فیلد مورب") طراحی و دز کلی 7200 سانتی گری و انرژی باریکه 15 مگالکترون ولت برای آن ها منظور شد. در مطالعه حاضر به منظور ارزیابی و تجزیه و تحلیل نتایج دو طرح درمان، از نرم افزار SPSS و آزمون آماری Paired-T Test استفاده گردید

نتایج نشان داد که استفاده از انرژی 15 مگاالکترون ولت برای تابش ناحیه لگن با به کارگیری 4 میدان باکس (طرح درمان رایج) منجر به بیشینه یکنواختی و همگنی دز در بافت تحت تابش می انجامد.همچنین استفاده از انرژی 15 مگاولت برای تابش کل لگن و به کارگیری 4 میدان تابشی با چینش مورب میدان ها، منجر به کاهش میانگین دز رسیده به سر استخوان ران می گردد.

نتایج این مطالعه نشان دهنده تاثیر قابل توجه انتخاب مناسب طرح درمان بر چگونگی توزیع دز در بافت تومورال و همچنین دز رسیده به بافت های در معرض خطر در پرتودرمانی سرطان پروستات می باشد.