"معماری گروهی" حلقه مفقوده در آموزش طراحی معماری

معماری گروهی موضوعی راهبردی و بحث برانگیز در موفقیت فرایند طراحی معماری امروز محسوب می شود. همان طور که    می دانیم؛ گروه فقط به مثابه مجموعه ای از افراد عمل نمی کند، بلکه به نحوی از توانمندی های مجموع افراد فراتر می رود. در این گونه طراحی، ساختمان، گسترش ذره ذره مشارکت در طراحی است که فراتر از یک تک بنا است و حاوی ارتباطات اجتماعی کلیه افرادی است که درگیر فرایند طراحی بوده اند. بر این اساس شیوه پیشنهادی مقاله مبتنی بر برخورد با معماری گروهی یک امر ضروری است؛ زیرا در طی رشد جوامع و گسترش علم، اجزاء یک گروه با کمک هم می توانند چرخ دنده های ماشین طراحی را حرکت دهند.  هدف این مقاله حرکت در راستای اصول پایه تفکر در طراحی گروهی می باشد. با توجه به چنین رویکردی به بررسی مفهوم گروه و کار گروهی در معماری پرداخته ایم تا با شناسایی گام های طراحی گروهی، در یک طراحی گروهی دانشجویی با دانشجویان همراه شویم و نقاط ضعف و قوت حرکت آنان را در گام های متفاوت شناسایی کنیم و بر اساس اهمیت این مساله در عصر حاضر اثرات آموزش در به کارگیری این فعالیت را در دانشجویان بررسی نماییم. در همین راستا و به منظور بررسی تاثیرات آموزش در بالا بردن کیفیت طراحی گروهی در دانشجویان، آزمونی از دانشجویان دانشگاه هنر اصفهان به عمل آمد. این آزمون به صورت برگزاری جلسات اسکیس دو ساعته و تشکیل گروه های پنج نفره و به روش تحقیق آزمون فرض تک متغیری و با توجه به مستقل بودن گروه ها و برابری واریانس آنها در جامعه به شیوه آزمون t-student (t- تک متغیری) برای گروه های مستقل صورت گرفت. این تست ها شامل دو آزمون تست اولیه در شرایط عدم آگاهی و آشنایی دانشجویان با کار گروهی انجام شد و سپس تست تکمیلیاز دانشجویان مورد نظر به عمل آمد. پس از طی دوره آموزش و تشریح کار گروهی گرفته شد که نتایج این تست ها در مقاله حاضر مورد بحث و بررسی قرار گرفته است.