تحلیل تاب‏ آوری در بافت تاریخی شیراز با استفاده از سامانه اطلاعات جغرافیایی (GIS)

یکی از عمده ترین مسایل و مشکلاتی که بیشتر شهرها با آن دست به گریبان اند، مخاطرات طبیعی است که همواره سکونتگاه و جان انسان را تهدید می کند و می تواند خسارات گسترده ای را بر جای گذارد و ارایه راهکارهایی جهت افزایش تاب آوری جوامع شهری می تواند موجب کاهش خطر در بافت‏های تاریخی شود. در این رابطه، وجود بافت متراکم و تاریخی در منطقه 8 شهرداری شیراز (بافت تاریخی)، باعث شده این منطقه در برابر بلایا و مخاطرات طبیعی آسیب‏پذیر باشد. هدف این پژوهش شناسایی و ارزیابی شاخص‏های تاب آوری در بافت تاریخی شیراز جهت ارایه راهکارهای موثر به منظور افزایش سطح تاب‏آوری می‏باشد. پژوهش حاضر جز پژوهش های کاربردی بوده و از روش توصیفی- تحلیلی، به منظور بررسی و تحلیل شاخص های تاب آوری استفاده شده است. همینطور با استفاده از آزمون رتبه بندی دبلیو کندال Kendall's W Ranks در نرم افزار SPSS و اختصاص وزن‏دهی مناسب به هر یک از شاخص ها، نقشه‏های تاب آوری در نرم افزار GIS تهیه شده و مورد تحلیل قرار گرفته است. بنابراین، نتایج تجزیه وتحلیل داده ها نشان می دهد که شاخص دانه بندی با وزن 6 بیشترین تاثیر را در کاهش تاب آوری بافت تاریخی شیراز دارد و پس از آن به ترتیب «شاخص‏های قدمت ابنیه، کیفیت ابنیه، اسکلت ساختمان و نفوذپذیری» با وزن‏های «7/4، 52/3، 91/2، 37/2» در کاهش تاب آوری این منطقه تاثیرگذارند و شاخص تعداد طبقات نیز با وزن 49/1 تاثیر کمتری در کاهش تاب آوری منطقه دارد.