بهینه سازی شبکه پایش کیفی آب زیرزمینی با استفاده از روش زمین آماری

طراحی شبکه بهینه پایش آب زیرزمینی که قادر به تهیه اطلاعات دقیق و ارزشمندی از سیستم آبی به ویژه در مناطق خشک باشد، بسیار حیاتی است و به بهبود درک ما از سیستم های پیچیده آب زیرزمینی کمک می کند. این مطالعه از یک روش زمین آماری برای بهینه سازی شبکه پایش کیفی آب زیرزمینی در دشت شمیل-تخت در استان هرمزگان استفاده می کند به گونه ای که از واریانس اطلاعات جمع آوری شده در سطح منطقه برای شناسایی مناطق بدون محل نمونه برداری (خلا اطلاعاتی) و توسعه شبکه پایش استفاده می شود. در ادامه از نقشه واریانس کریجینگ (با کمک مدل نیمه تغییرنما) و نقشه استعداد آلودگی در محیط GIS برای طراحی شبکه بهینه استفاده شده است. انتخاب بهترین مدل برازشی نیمه تغییرنما مبتنی بر مقادیر RMSE بود. روش استفاده شده در این مطالعه برای بررسی شبکه پایش هدایت الکتریکی (EC)  به عنوان نماینده تغییرات مهمترین پارامترهای کیفی) مورد بهره برداری قرار گرفته است. نتایج نشان می دهد که از شبکه نمونه برداری اولیه با 44 حلقه چاه، می توان 23 حلقه چاه را حذف نمود. از طرفی دیگر، تعداد 15 حلقه چاه نیز به شبکه فعلی افزوده شده است که مناطق فاقد داده را پوشش دهد. به این ترتیب، تمرکز چاه ها در نقاطی با تراکم کم، افزایش پیدا کرده است. همچنین بر اساس منابع آلاینده موجود در سطح دشت، 6 موقعیت جدید برای پایش پتانسیل آلودگی ناشی از قبرستان، مراکز بهداشتی-درمانی، صنایع غذایی و پروش دام و طیور پیشنهاد شده است.