مقایسه اثربخشی طرحواره درمانی و رفتاردرمانی دیالکتیک بر ابعاد سرشت و منش و راهبردهای تنظیم شناختی هیجان بیماران مبتلا به HIV

با توجه به نگرانی جامعه نسبت به بیماری HIV و ترس های غیر منطقی برخی مردم جامعه نسبت به آلوده شدن، و راه های انتقال ویروس که می تواند بر ابعاد سرشت و منش و راهبردهای تنظیم شناختی هیجان این افراد تاثیر بگذارد، بی شک درمان های روان شناختی می تواند آنها را در جهت شناخت بهتر و  کاهش نگرانی نسبت به بیماری یاری دهد. هدف پژوهش حاضر، مقایسه اثر بخشی طرح واره درمانی و رفتار درمانی دیالکتیک بر ابعاد سرشت و منش و راهبرد های تنظیم شناختی هیجان بیماران مبتلا به HIV  بود. روش پژوهش آزمایشی، به شیوه پیش آزمون-پس آزمون به همراه گروه گواه و از نظر هدف، کاربردی بود. جامعه آماری، تمامی بیماران مبتلا به HIV در سال 99-98 تحت نظر کلینیک های اختلالات رفتاری مراکز معاونت بهداشتی همدان بود که با روش نمونه گیری تصادفی ساده از درمانگاه شهداء همدان تعداد 45 نفر به صورت تصادفی گزینش و در سه گروه 15 نفری متشکل از دو گروه مداخله و یک گروه کنترل قرار گرفتند. برای سنجش متغیرهای مورد مطالعه از پرسشنامه های سرشت و منش کلونینجر TCI  (1994) و  از پرسشنامه تنظیم شناختی هیجان CERQ (2001) استفاده گردید. نتایج تحلیل کواریانس نشان داد طرح واره درمانی و رفتاردرمانی دیالکتیک بر ابعاد سرشت و منش و تنظیم شناختی هیجان اثر گذار بود و بین دو گروه، تفاوت معناداری وجود داشت. بنابر این می توان نتیجه گرفت؛ هر چند هر دو درمان در متغیر های موردنظر موثر است، اما طرح واره درمانی اثر بخشی بیشتری نسبت به رفتاردرمانی دیالکتیک دارد.