مقایسه عملکرد اصلاح جاذب‏ های زئولیت و آلومینا با محلول پیپرازین برای افزایش شدت جذب گاز کربن دی اکسید

در این پژوهش جاذب های زیولیت x13 و آلومینای فعال برای افزایش شدت جذب کربن دی اکسید با محلول پیپرازین اصلاح یافتند. تاثیر شرایط گوناگون عملیاتی از جمله دما، فشار، مقدار جاذب، اندازه ذره ها و غلظت محلول پیپرازین بر فرایند جذب سطحی بررسی شد. نتیجه های آزمایش های جذب نشان داد که با افزایش فشار و کاهش دما، میزان جذب افزایش می یابد و بیش ترین میزان جذب کربن دی اکسید مربوط به دمای 25 درجه سلسیوس، فشار 8 بار، مقدار یک گرم جاذب، اندازه ذره ها 200 میکرون و غلظت 2 درصد وزنی پیپرازین می باشد. ظرفیت جذب برای آلومینای فعال از مقدار 516/166 به 008/222 میلی گرم بر گرم جاذب و برای زیولیت x13 از مقدار 844/193 به 084/242 میلی گرم بر گرم جاذب افزایش یافت. هم چنین در حالت کلی جاذب زیولیت x13 اصلاح یافته در مقایسه با آلومینای فعال اصلاح یافته دارای میزان جذب بالاتری می باشد ولی اصلاح سطح میزان جذب آلومینای فعال را بیش تر افزایش داده است. بنابراین، بر اساس نتیجه های این پژوهش، جاذب های اصلاح یافته با پیپرازین کارایی بالایی برای جذب کربن دی اکسید دارند.