سندرم گیلن باره در کودکان: یافته های الکتروفیزیولوژیک و ارتباط آن با سیر بالینی

در این مطالعه 23 کودک (1 تا 15 سال) مبتلا به سندرم گیلن باره (GBS) طی 2 سال (دی 75 لغایت دی 77) به صورت آینده نگر تحت بررسیهای الکتروفیزیو۔ لوژیک قرار گرفتند. این آزمایشها در بدو ورود انجام و یک ماه بعد تکرار شد. 5 نفر نیاز به ماسک اکسیژن (رسپیراتور) پیدا کردند (G5) و 15 نفر نیز Bedridden بودند (G4). بیماری یک نفر از آنان پس از 6 ماه عود کرد و 2 نفر نیز به شکل مزمن GBS گرفتار شدند. شایعترین یافته های الکتروفیزیولوژیک در CPN به ترتیب عبارت بودند از کاهش آمپلیتود) CMAP 96 درصد)، افزایش نهفتگی دور) Distal Latency 74 درصد)، افزایش نهفتگی موج (F-wave Latency)  F (69 درصد) و کاهش NCV (60درصد) و هدایت عصب حسی (Sensory Nerve conduction) با اندازه گیری نهفتگی عصب Sural بررسی شد که در 78 درصد موارد طبیعی بود. با توجه به عدم اختلاف معنی دار بین این فراسنجها پس از گذشت یک ماه نتیجه گرفتیم که بررسیهای الکترودیاگنوستیک در همان ابتدای بیماری نیز جهت تشخیص قطعی GBS کمک کننده می باشد. در این مطالعه وجود توان پارچه بندی (fibrillation potentials) و امواج تند مثبت (positive sharp waves) که دلالت بر عصب برداری (Denervation) و آسیب اکسون می کنند نشان دهنده سپر بالینی طولانی تر و پیش آگهی وخیم تر گیلن باره می باشد، هرچند که با شدت بیماری رابطه ای وجود نداشت. این بررسی نیز مانند سایر مطالعات پیش آگهی گیلن باره در کودکان را بهتر از افراد بالغ بافته است.