مطالعه ی پدیدارشناختی مفهوم انسان در نمایشنامه ی ویتسک نوشته ی گئورگ بوشنر، براساس نظریه ی گشتالت درمانی فریتس پرلز و فلسفه ی ژیل دلوز

درام ویتسک با درونمایه ی سوژه گریز و شخصیت هایی احساسگرا، با تاکید بر روانشناسی گشتلات، تکیه بر تجربه ی بالفصل و عقل گریز، امکان مطالعه ی فلسفهی دلوز و روانشناسی پرلز را ممکن ساخته است. این تحقیق قصد دارد تا مفهوم انسان به عنوان سوژهای فراتر از عقلگرایی را از منظر دلوز و پرلز مطرح کرده و با خوانش نمایشنامه ای با محوریت تجربه گرایی و گشتالت درمانی در حیطه ی روانشناسی و فلسفهی تجربه گرایی مطالعه ای تحلیل پذیر از انسان پستمدرن را تبیین نماید. برای تحقیق درباره ی این مهم، نمایشنامه ی ویتسک انتخاب شده که نمونه ی موفقی از تجربه ی ارزیابی مفهوم انسان در درام پست مدرن است. گیورگ بوشنر در ویتسک جایگاه انسان را از منظر روان شناختی و فلسفی ارزیابی نموده و اثبات میکند که جایگاه حس و تجربه فراتر از نگاه عقلگرایان است. این تفکر میتواند به سوژه جرات چیزی فراتر از انسان شدن و یا حتی جرات تبدیل شدن به یک موجود تجربه گرای صرف را بدهد. این مقاله در تلاش است تا به این پرسشهای اصلی پاسخ بدهد: »ویتسک براساس متغیرهای روانشناختی و فلسفی چه دیدگاهی را نسبت به انسان مدرن ارایه میدهد؟«، »با توجه به نگاه روانشناختی از دریچهی گشتالت درمانی جایگاه انسان را به عنوان یک عنصر تجربه گر چگونه میتوان در ویتسک مطالعه کرد؟« و »رویکرد این چنینی نسبت به معنا و مفهوم انسان در درام چگونه میتواند در کیفیت شخصیت پردازی درام بازتاب پیدا کند؟« در این مسیر، تحقیق حاضر ضمن انتخاب درام ویتسک به عنوان نمونه ی موردی، قصد دارد تا مفهوم انسان را براساس معنای فلسفی زیستن و تجربه ی روانشناختی فردیت این مفهوم مورد پژوهش قرار دهد. بخشی از مبانی تیوری تحقیق برپایه ی مبانی نظری مبتنی بر نظریات ژیل دلوز و فریتس پرلز است که به طور مشخص مورد مطالعه قرار میگیرد. سپس به رویکرد فلسفی و روانشناختی مفهوم انسان در درام بوشنر پرداخته میشود که این درام را به نمایشنامهای منحصربه فرد از منظر تجربه گرایی تبدیل کرده است. در این مقاله همچنین تالش خواهد شد تا به شیوهی تطبیقی - تحلیلی با استفاده از روش های کتابخانه ای و منابع موجود به این هدف دست یابیم. نتیجهی تحقیق نشان میدهد که مفهوم انسان از منظر ژیل دلوز در نمایشنامه ی ویتسک با توجه به تعریف وی از موقعیت سوژه، به دلیل عقب رانده شدن سوژه از مرکزیت سوژه گریزی  در فرآیند انسان حیوان شدن است و همینطور تعریف پرلز از موقعیت انسان در روانشناسی گشتالت با تاکید بر امکان تجربهی بالفصل را میتوان در این نمایشنامه مورد خوانش قرار داد.