بررسی تاثیر جمع شدگی بر چسبندگی ملات های اعمالی بر بتن بستر، با به کارگیری روش های "انتقال اصطکاک" و "کشش مستقیم"

با توجه به تفاوت های موجود بین شرایط محیطی سازه های بتنی با شرایط آزمایشگاهی، تعیین پارامترهای مهم مصالح در محل سازه از اهمیت ویژه ای برخوردار است. به همین دلیل، در این مقاله نتایج حاصل از کاربرد دو روش درجای"انتقال اصطکاک" و "کشش مستقیم" جهت تعیین مقاومت برشی و کششی چسبندگی بین ملات های تعمیری و بستر بتنی ارایه گردیده است. از آنجا که جمع شدگی حاصل از خشک شدن ملات های تعمیری می تواند تاثیر بسزایی در مقاومت چسبندگی این ملات ها داشته باشد، در تحقیقات انجام شده، این پدیده بطور خاص مورد توجه واقع شده است. جهت بررسی دقیق تر مقاومت چسبندگی ملات های به کار گرفته شده، از بستر بتنی با سطح صاف (برش خورده) استفاده گردیده تا تداخل بین چسبندگی و قفل و بست مکانیکی حاصل از خلل و فرج سطحی به حد اقل برسد. سن بستر بتنی در زمان اعمال لایه تعمیری، 90 روزه بوده و پس از اعمال لایه تعمیری و عمل آوری مورد نظر، در سنین مختلف مقاومت برشی و کششی چسبندگی ملات های تعمیری با به کارگیری روش های ذکر شده در بالا، اندازه گیری گردید. جهت تخمین میزان جمع شدگی ملات ها ، 9 نمونه با ابعاد استاندارد تهیه و در بازه زمانی 90 روزه، جمع شدگی آن ها اندازه گیری شد. همچنین با توجه به تاثیر عمل آوری بر خشک شدگی لایه تعمیری (جمع شدگی)، عمل آوری های با "پوشش گونی خیس و نایلون" برای مدت 7 و 90 روز و "رها شده در محیط آزمایشگاه" بعد از مدت 7 روز مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاصله نشان می دهد که مقدار سنگدانه و خمیره سیمان در جمع شدگی ملات تعمیری موثر بوده و جمع شدگی باعث کاهش شدید مقاومت برشی و کششی چسبندگی بین لایه تعمیری و بتن بستر می گردد. به علاوه مشاهده گردید که افت مقاومت برشی چسبندگی، کمی بیشتر از افت مقاومت کششی چسبندگی می باشد. همچنین بین نتایج روش "انتقال اصطکاک" و "کشش مستقیم"، همبستگی بالایی مشاهده گردید.