بررسی دوتفسیر از یک گسله در شمال تهران

اختلاف ارتفاع ناگهانی در مرز سنگ و آبرفت در شمال تهران، مرزی است که بخش سنگی ایوسن را از سازند آبرفتی پلیوکواترنری و جوان تر در بخش کوهپایه و دشت جدا می کند. برخی از پژوهشگران این مرز را که با نام راندگی شمال تهران معرفی شده است، یک ساختار اصلی می دانند که مسیول برخاستگی ارتفاعات البرز در شمال تهران است. این مرز را نباید با گسله شمال تهران اشتباه گرفت؛ زیرا این واژه سازوکار متفاوتی را به غیر از راندگی دربر می گیرد. این پژوهش به طور ویژه به بررسی مرز سنگ و آبرفت در شمال تهران می پردازد. اگر این مرز شامل یک ساختار اصلی شود، پرسش مهم پویایی (فعالیت) آن از دیدگاه خطر زمین لرزه مطرح می شود. جهت بررسی این موضوع، صفحه های گسلی و خط خش های مرتبط با آن در مرز سنگ و آبرفت بررسی شدند. دو ویژگی از این صفحه های گسلی به دست آمد. ویژگی اول این است که مرز سنگ و آبرفت به یک روند مشخص گسلی وابسته نیست و از روندهای مختلف گسلی شمال باختری، شمالی- جنوبی، خاوری- باختری و شمال خاوری تبعیت می کند. در بسیاری از نقاط، مرز سنگ و آبرفت (راندگی شمال تهران) زیر پوشش ریزش های سنگی پنهان شده است که دسترسی به این مرز را ناممکن می کند. مرز ریزش های سنگی با آبرفت ها گسلیده است و شواهد سینماتیک آنها با تنش عهد حاضر همخوان است. این پدیده نشان می دهد دگرشکلی در شمال تهران در راستای یک گسله مشخص متمرکز نیست و بیشتر به شکل نامتمرکز در پهنه وسیعی در شمال تهران کارسازی می کند. ویژگی دوم این است که راندگی شمال تهران یک ساختار اصلی نیست و درنتیجه، نمی تواند تنها مسبب بالا راندن ارتفاعات سنگی در فرادیواره راندگی شمال تهران باشد.