بحران همه گیری کرونا وضرورت بازتولید اخلاقی آزادی انسان در الهیات سیاسی (باتمرکز بر آرا اسپینوزا وکارل اشمیت)

در فلسفه سیاسی غرب از قرن شانزدهم طرح جدیدی از نسبت اخلاق و سیاست در جهت افزایش ثبات و حفظ حاکمیت سیاسی بدون توجه به الزامات اخلاقی مطرح شد و پس از آن متفکران عصر روشنگری هریک به فراخور بینش و مکتب و اعتقادات خود تصویری از اخلاق و سیاست و انسان ارایه کردند برخی از اندیشمندان غربی، اخلاق را تابع سیاست و بعضی سیاست را تابع اخلاق قلمداد کردند. اما در نهایت همان طرح اولیه برای افزایش ثبات و حفظ حاکمیت سیاسی با تاکید بر ضمانت آزادی فردی حاکم شد؛ برای نمونه اسپینوزا ضمانت آزادی فردی را در اخلاق کاربردی می‌جوید و کارل اشمیت به‌دنبال عملکرد دولت در قبال آزادی فردی و اجتماع در مشروعیت الهیاتی و سنتی است. پرسش این است که راهکار اسپینوزا و اشمیت برای ضمانت آزادی فردی و تضمین سلامت شهروندان در شیوع بلای فراگیر هم‌چون کرونا چیست؟ نتایجی که با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی به‌دست آمده است، نشان می‌دهد که اسپینوزا آزادی فردی را امری اخلاقی می‌داند که همه افراد در نوع خود، مسیول رعایت آن هستند؛ از طرف دیگر اشمیت، موضع‌گیری دولت در قبال بحران‌های سیاسی- اجتماعی همانند بلایای فراگیر و ضرورت بازتولید ارزش‌هایی چون آزادی را به باورهای مذهبی و سنت‌های عرفی‌شده حاکم بر ذهن و زبان مردم و کارگزاران حکومت مشروط می‌سازد.