تاثیر هشت هفته تمرین تناوبی پر شدت و تداومی بر سطوح فاکتورهای GDF15 و IL6 در مردان دارای اضافه وزن

به نظر می رسد که انجام فعالیت ورزشی بر روی فاکتورهای مرتبط با بروز بیماری هایی مانند چاقی، دیابت یا بیماری های قلبی - عروقی موثر باشد. از این رو، هدف تحقیق حاضر تعیین تاثیر هشت هفته تمرین تناوبی پرشدت و تداومی بر GDF15 و IL6 در مردان دارای اضافه وزن بود.

تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی است که با طرح پیش آزمون - پس آزمون همراه با گروه کنترل انجام شد. بدین منظور 36 نفر از افراد جوان شهر اهر دارای اضافه وزن به عنوان نمونه انتخاب گردیدند و به صورت تصادفی به گروه تمرین تناوبی پرشدت (HIIT)، تمرین تداومی (MICT) و گروه کنترل تقسیم شدند. پروتکل تمرینی سه روز در هفته به مدت هشت هفته انجام شد. 48 ساعت پیش از اولین جلسه تمرین، خون گیری به میزان 5 سی سی از شریان بازویی، جهت بررسی مقادیر GDF15 و اینترلوکین 6 به روش الایزا مورد اندازه گیری قرار گرفت. پس آزمون با شرایط پیش آزمون عینا تکرار شد. داده های جمع آوری شده از طریق نرم افزار SPSS نسخه 20 و با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

یافته ها نشان داد که میانگین IL6 بین گروه های موردمطالعه اختلاف معناداری داشت (029/0P =)؛ به طوری که میانگین IL-6 در گروه کنترل به طور معناداری بیشتر از دو گروه دیگر و در گروه HIIT به طور معناداری بیشتر از گروه MICT بود. از دیگر نتایج، عدم معناداری تفاوت میانگین GDF15 بین سه گروه می باشد.

نتایج این مطالعه نشان داد که انجام تمرینات HIIT و  MICTمی تواند با تغییر در فاکتورهای موثر بر شرایط قلبی - عروقی همچون GDF-15 و IL-6 موجب بهبود وضعیت قلبی - عروقی افراد دارای اضافه وزن شود. همچنین در استفاده از دو تمرین تفاوتی وجود ندارد.