شاکله ‏بندی مفهوم امنیت در دوره ‏های باستان، میانه و معاصر ایران

شاکله بندی مفهوم امنیت در ایران، به بدیهی ‏ترین وجه ممکن در عصر مشروطه اگر نگوییم آغاز شده، دست‏کم باید گفت اوج گرفته و با دامنه و شدت گسترده ای در تحولات تاریخی- سیاسی این سرزمین تطور پیدا کرده؛ به ‏گونه ای که در دهه پنجم انقلاب اسلامی، ادراکی عمیق تر و جامع ‏تر از آن در قالب حکمرانی امنیتی، بستر مطالعه پژوهش‏گران قرار گرفته است. با این حال، عقبه مفهوم امنیت را می ‏توان در ادوار قدیمی تر که این اصطلاح در کلام و اندیشه، پدیده اای ناشناخته و ناآشنا -البته با محک مدرن آن است- نیز جستجو کرد. مفهوم امنیت در این چارچوب، در معنای ساده نظم، ثبات و برحذربودن از تشویش و خطر نشات گرفته از دستگاه حاکمان، خود را نشان داده است. به سامان کردن رابطه دولت یا حکومت با رعیت یا به تعبیر پسامشروطه ای ملت، با غایت گسترش قدرت شاه و تداوم سلطنت مقتدرانه وی، نقطه عطف مهمی در تفکر شناختی امنیت در منظومه فکری ایرانیان بوده است.