تاثیر شیوه آموزش معماری دانشگاه های تهران و شهید بهشتی بر سبک آثار معماری (سال های 1340-1370)

شیوه آموزش متداول بر دانشکده‌های معماری ایران در دهه 40 متاثر از بوزار است که به سمت مکتب باهاوس، رو به تغییر نهاده و تا اواخر دهه 50 ادامه ‌می‌یابد. اواخر این دهه نیز مواجهه با انقلاب فرهنگی و سپس وقوع جنگ تحمیلی منجر به تعطیلی دانشگاه‌ها می‌گردند. این امر، موجب دور ماندن و کناره‌گیری دانشجویان و اساتید از محیط آموزشی و همچنین مباحث روز مرتبط با آن‌ها می‌شود که به ‌نوبه خود، سهم بسزایی در سردرگمی اساتید در تدریس، پس از دوره بازگشایی دانشگاه‌ها دارد. از آنجایی که شیوه آموزش مناسب، نقش بسزایی در روند خلق آثار موفق در معماری دارد، توجه به آن ضرورت می‌یابد؛ همچنین به دلیل اصلاحات و تغییرات شکل‌گرفته در سیستم آموزش معماری در دهه‌های 40 تا 70 که نتیجه پیروی از رویکردها و مکاتب گوناگون آموزش است، اهمیت این دوران در شیوه‌های آموزشی و قیاس نتایج حاصل از آن‌ها محرز می‌گردد. این پژوهش، با هدف دستیابی به ارتباط میان تاثیرگذاری شیوه آموزش بر آثار معماری و به دنبال آن، جریانات معماری برآمده از آن‌ها، با استفاده از روش تحقیق تاریخی و بهره‌گیری از استدلال قیاسی و استنتاجی انجام گرفته است. نتایج به‌دست آمده نشان می‌دهند که آموزش معماری برگرفته از مکتب بوزار، به آثاری با معماری نیوکلاسیک و مدرن غربی منجر شده و شیوه آموزش متاثر از مکتب باهاوس، جریانات معماری را به‌سوی سبک بین‌الملل و مدرن متاخر سوق داده است. حال آن‌که پس از سال 58 و با وقوع انقلاب‌ اسلامی در پی جست‌وجوی هویت، معماری پست‌مدرن و بومی اهمیت می‌یابد.