سازوکار جای گیری توده آذرین قله سوخته، رهیافتی بر ژئودینامیک الیگوسن در منطقه جنوب دامغان

توده نیمه عمیق قله سوخته به عنوان بخشی از نوار ماگمایی ترود - چاه شیرین در بخش شمالی پهنه ساختاری ایران مرکزی قرار دارد. سنگ های میزبان این توده آذرین یک مجموعه آتشفشانی - آذرآواری ایوسن است که بخش عمده آن را توف قرمز - ارغوانی، برش آتشفشانی و آگلومرا تشکیل می دهند. جهت بررسی سازوکار جایگیری این توده نیمه عمیق از روش ناهمسانگردی پذیرفتاری مغناطیسی(AMS) استفاده شده است. این توده نیمه عمیق ترکیب دیوریت پورفیری داشته و از دیدگاه مغناطیسی در رده سنگ های فرومغناطیس قرار می گیرد. همچنین حضور منیتی در مطالعات میکروسکوپی و شیمی کانی اثبات شده است.  بالاترین درجه ناهمسانگردی مغناطیسی (P%) که معرف میزان تنش است در بخش های خاوری و شمال باختری این توده مشاهده شده است. بخش های مرتفع این توده نیمه عمیق دارای بیضوی مغناطیسی کلوچه ای شکل هستند. تعدادی از ایستگاه های نمونه برداری شده در بخش جنوب باختری این توده نیمه عمیق دارای بیضوی مغناطیسی دوکی و خطوارگیهای با شیب زیاد می باشند که به عنوان محل تغذیه ماگما در نظر گرفته شده اند. علاوه براین شواهد، شکل دایره ای تا بیضوی این توده آذرین، الگوی تقریبا متحدالمرکز فابریک ماگمایی، خرد شدگی و دگرشکلی شدید سنگ های میزبان به ویژه در حواشی باختری، همگی از مهم ترین شواهد موجود برای جایگیری این توده نیمه عمیق به روش بالونی شدن می باشند.